Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 23 ] πρόσωπόµου να γίνεται εκείνηη «µάσκααπάθειας», όπως τηνπεριέ­ γραφαν οι NewYork Times από τη δίκη. Η Post , λιγότερο καλοπροαί­ ρετη, χαρακτήριζε την έκφρασή µου καθαρά «προκλητική» και η τοπική Journal News το πήγε ακόµα παραπέρα: «Κρίνοντας από την παγερή, εχθρική πόζα της Ίβα Κατσαντουριάν, ο γιος της θα µπο­ ρούσε να µην έχει κάνει τίποτε πιο ακραίο από µια συνηθισµένη εφηβική σκανταλιά». (Το δέχοµαι, ήµουν σφιγµένη στο δικαστήριο: µάτια µισόκλειστα, µάγουλα ρουφηγµένα. Θυµάµαι ότι είχα πιαστεί από το αγαπηµένο σου σλόγκαν όταν ήθελες να το παίξεις γενναίος: «Ποτέ µην τους δείξεις ότι ζορίζεσαι». Αλλά «προκλητική», Φράν­ κλιν, «προκλητική»; Εγώ αγωνιζόµουν να µην κλάψω.) Το αποτέλεσµα ήταν έξοχο, για όσους εκτιµούν το εντυπωσια­ κό, πράγµα για το οποίο εγώ, εκείνο τον καιρό, αδιαφορούσα. Το σπίτι έδειχνε σαν να του είχαν κόψει τον λαιµό. Πιτσιλισµένο µε πληθωρικές κηλίδες Ρόρσακ, η απόχρωση του κόκκινου σχολαστι­ κά επιλεγµένη –βαθιά, πλούσια και αισθησιακή, µε έναν τόνο µπλε µαβί– πρέπει να είχε προκύψει από ειδική ανάµειξη. Σκέφτηκα κουρασµένα ότι αν οι ένοχοι είχαν ζητήσει να τους κατεβάσουν από το ράφι αυτή την απόχρωση αντί για εκείνη, η αστυνοµία ίσως µπορούσε να τους εντοπίσει. Δεν είχα καµιά διάθεση να ξαναµπώποτέ σε αστυνοµικό τµήµα, εκτός αν αναγκαζόµουν. Το κιµονό µου ήταν λεπτό, καλοκαιρινό, εκείνο που µου είχες χαρίσει εσύ στην πρώτη µας επέτειο, το 1980. Ήταν το µόνο κά­ λυµµα που είχα από σένα και δεν ήθελα τίποτε άλλο. Έχω πετάξει πάρα πολλά πράγµατα, αλλά κανένα από αυτά που µου χάρισες εσύ ή άφησες πίσω. Οµολογώ πως τα αναµνηστικά φυλαχτά σου µε πονάνε. Γι’ αυτό τα κρατάω. Αυτοί οι τύραννοι οι ψυχολόγοι θα