Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 22 ] πως τίποτε δεν µπορεί να σε αγγίξει πια, όταν έχεις ήδη καταστρα­ φεί τόσο απόλυτα. Στρίβοντας από τη γωνία της κουζίνας για να περάσω στο καθι­ στικό εκείνο το πρωί, ένιωσα ακριβώς αυτό, ότι ήµουν πλέον άτρω­ τη σε τέτοιου είδους ανοησίες. Άφησα ένα επιφώνηµα. Το φως του ήλιου έµπαινε ποτάµι από τα παράθυρα, ή µάλλον κατά λωρίδες από τα τζάµια, εκεί όπου δεν είχε χυθεί µπογιά. Περνούσε επίσης από τα σηµεία όπου το στρώµα της µπογιάς ήταν λιγότερο παχύ, βάφοντας τους υπόλευκους τοίχους εκείνου του τεράστιου χώρου στο ζοφερό σκούρο κόκκινο ενός φτηνού, κακόγουστου κινέζικου εστιατορίου. Μια τακτική µου, που πάντα τη θαύµαζες, ήταν να αντιµετωπί­ ζω στα ίσα ό,τι µε τρόµαζε, αν και την είχα υιοθετήσει τότε που οι φόβοι µου έφταναν µέχρι το να χαθώ σε κάποια ξένη πόλη – δηλα­ δή, παιχνίδι για παιδιά. Και τι δεν θα ’δινα τώρα για να γυρίσω πίσω στις µέρες που δεν είχα ιδέα τι µε περίµενε (στο παιδικό παιχνίδι καθαυτό, για παράδειγµα). Αλλά οι παλιές συνήθειες δύσκολα κό­ βονται, οπότε, αντί να τρέξω πίσω στο κρεβάτι µας και να κουκου­ λωθώ µε τις κουβέρτες, αποφάσισα να επιθεωρήσω τη ζηµιά. Η µπροστινή πόρτα είχε φρακάρει και δεν άνοιγε, είχε κολλήσει από πηχτή κόκκινη λαδοµπογιά. Σε αντίθεση µε το πλαστικό χρώµα, η λαδοµπογιά δεν διαλύεται µε νερό. Και είναι πανάκριβη, Φράνκλιν. Κάποιος είχε ξοδέψει πολλά χρήµατα εδώ. Μπορεί η παλιά µας γει­ τονιά να είχε αρκετά µειονεκτήµατα, αλλά η φτώχεια σίγουρα δεν ήταν ένα απ’ αυτά. Έτσι, βγήκα από την πλαϊνή πόρτα µε τη ρόµπα µου και έκανα τον γύρο του σπιτιού µέχρι την µπροστινή. Επιθεωρώντας σε όλο του το µεγαλείο το καλλιτέχνηµα των γειτόνων µας αισθάνθηκα το