Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 18 ] τα αποθέµατά της µέχρις εσχάτων. Η θέρµανση είναι ανεπαρκής, τα σώµατα του καλοριφέρ βγάζουν µια ζέστη σαν µπαγιάτικη ρηχή ανάσα και, παρόλο που είναι µόλις αρχές Νοεµβρίου, έχω ήδη γυρί­ σει τις στρόφιγγες στο τέρµα. Όταν κάνω ντους ανοίγω µόνο το ζεστό, καθόλου κρύο · ίσα που φτάνει για να µην τουρτουρίζω και επειδή ξέρω ότι δεν υπάρχει απόθεµα πλένοµαι µέσα στο άγχος. Στο ψυγείο ο διακόπτης που ρυθµίζει την ψύξη είναι µονίµως στο τέρµα, αλλά και πάλι το γάλα κρατάει µόνο τρεις µέρες. Όσο για τον διάκοσµο, σου προκαλεί µια αίσθηση χλεύης που τη βρίσκω απόλυτα ταιριαστή. Το ισόγειο είναι βαµµένο σε ένα άγριο κίτρινο, τσαπατσούλικα, φαίνονται οι πινελιές, αραιές, µε γραµµές από άσπρο ανάµεσα σαν ακουαρέλα. Επάνω, στο υπνο­ δωµάτιό µου, οι τοίχοι έχουν βαφτεί µε σφουγγάρι σε ερασιτεχνικό στιλ, ένα νερουλό γαλαζοπράσινο σαν παιδική µουντζούρα. Αυτό το µικρό τρεµουλιαστό σπιτάκι – δεν µου φαίνεται εντελώς αληθι- νό, Φράνκλιν. Ούτε κι εγώ. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζω να µη µε λυπάσαι · δεν είναι αυτή η πρό­ θεσή µου. Θα µπορούσα να είχα βρει πολύ καλύτερο κατάλυµα αν το ήθελα. Μ’ αρέσει εδώ, κατά κάποιον τρόπο. Είναι φαιδρό, είναι σαν παιχνιδάκι. Ζω σε ένα κουκλόσπιτο. Ακόµα και τα έπιπλα είναι εκτός κλίµακας. Το τραπέζι του φαγητού µού φτάνει ως το στήθος, πράγµα που µε κάνει να νιώθω ανήλικη, ενώ το τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι µου, όπου έχω στήσει τώρα τον φορητό υπολογιστή µου, είναι πολύ χαµηλό για να γράψεις – το ύψος του είναι κατάλλη­ λο µάλλον για να σερβίρεις µπισκότα και χυµό ανανά σε παιδάκι του νηπιαγωγείου. Ίσως αυτή η στρεβλή, νεανική ατµόσφαιρα να µε επηρεάζει και έτσι να εξηγείται το ότι χτες, στις προεδρικές εκλογές, δεν πήγα να