Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 17 ] τερο η προσωρινότητα του ενοικίου. Όπως κι αυτή η µεζονέτα Πλεϊ­ µοµπίλ που νοίκιασα µου φάνηκε πιο ταιριαστή για το ταµπεραµέ­ ντο µου. Ω, θα είχες φρίξει · τα ντουλάπια είναι όλα από νοβοπάν, πρόκληση για το αιώνιο ρητό του πατέρα σου: «Το παν είναι τα υλι­ κά». Αλλά αυτή η αίσθηση του ετοιµόρροπου είναι που λατρεύω. Όλα εδώ µέσα είναι επισφαλή. Η απότοµη εσωτερική σκάλα δεν έχει κουπαστή, καρυκεύοντας έτσι µε µια δόση ιλίγγου την άνοδό µου προς το κρεβάτι το βράδυ, ύστερα από τρία ποτηράκια κρασί. Τα πατώµατα τρίζουν, τα κουφώµατα µπάζουν και γενικά το σπίτι αποπνέει µια τέτοια ατµόσφαιρα αστάθειας και αβεβαιότητας που νοµίζεις ότι ανά πάσα στιγµή µπορεί να αναβοσβήσει και να εξαφανιστεί σαν κακή ιδέα. Στο ισόγειο, οι µικρές λάµπες αλογό­ νου που κρέµονται σε σκουριασµένους συρµάτινους γάντζους από ένα καλώδιο κατά µήκος του ταβανιού έχουν µια τάση να τρεµοπαίζουν και το τρεµουλιαστό φως τους συµβάλλει κι αυτό στην αίσθηση ανάβω σβήνω που διαποτίζει την καινούργια ζωή µου. Παροµοίως, τα εντόσθια της µοναδικής πρίζας τηλεφώνου που διαθέτει το σπίτι είναι ξεκοιλιασµένα: η ασταθής επικοινωνία µου µε τον έξω κόσµο κρέµεται από δύο άθλια συγκολληµένα κα­ λώδια και πολύ συχνά κόβεται. Παρόλο που ο ιδιοκτήτης µού έχει υποσχεθεί µια κανονική ηλεκτρική κουζίνα, ζω άνετα και µε την πλάκα ψησίµατος που το φωτάκι ένδειξης λειτουργίας της είναι καµένο. Το εσωτερικό πόµολο της εξώπορτας κάθε τόσο µου µένει στο χέρι. Μέχρι στιγµής καταφέρνω να το ξαναβάζω στη θέση του, αλλά εκείνη η κουλή µεταλλική υποδοχή που προβάλλει από την τρύπα της κλειδαριάς είναι σαν να µε κοροϊδεύει ότι θα καταντήσω σαν τη µάνα µου: ανίκανη να βγω από το σπίτι. Διακρίνω επίσης στη µεζονέτα µου µια έντονη τάση να εξαντλεί