Καζανόβα: Η σονάτα των ραγισμένων καρδιών

M A T T E O S T R U K U L 16 κρασιά της Γαληνοτάτης. Το γκότο ντε βιν τού Ντο Μόρι ήταν εκτός συναγωνισμού. Επιπλέον, ένα άλλο χαρακτηριστικό το καθιστούσε μοναδικό: Διέθετε δύο εναλλακτικές εισόδους, τη μια από την οδό Ντο Μόρι, την άλλη από την οδό Γκαλεάτσα. Και, δεδομένου ότι ο Καζανόβα ήταν ο άνθρωπος που ήταν, μια διπλή είσοδος, ή μάλλον μια διπλή έξοδος διαφυγής, ήταν ό,τι πιο χρήσιμο μπο- ρούσε να ζητήσει από ένα μπάκαρο. Κάνα δυο ξύλινα βαρέλια, μερικές ψάθινες καρέκλες και ένας δρύινος πάγκος συνέθεταν ένα μέρος απλό και λιτό, που αντα- νακλούσε με τρόπο αυθεντικό τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη, του Μάρκο Σπινάτσι: ενός ανθρώπου με σκληροτράχηλο ύφος και μια κατάμαυρη πλεξούδα, που έμοιαζε να ’χει βγει από τα κάτερ- γα πειρατικού πλοίου. Κι όμως, εκείνο το απόγευμα οι θαμώνες του Ντο Μόρι θα είχαν κάτι εντελώς αλλιώτικο να κουβεντιάσουν, πέρα από την ποιότητα του κρασιού ή τη δυσοίωνη μοίρα που είχε καταπέσει πάνω στη Βενετία την πιο σκοτεινή και σύνθετη περίοδο της εκπληκτικής της ιστορίας. Καθότι, ήταν γεγονός, ορισμένοι απ’ αυτούς είχαν ακουστά τον άντρα με τα μακριά μαλλιά που είχε μπει πριν από λίγο και που τώρα είχε αποφασίσει να φέρει το γκότο ντε βιν στα χείλη του. Κι ακριβώς επειδή γνώριζαν τη φήμη του, είχαν συναίσθηση ότι η επιστροφή του μόνο γκίνια θα μπορούσε να φέρει. Κάποιος του έριξε μια λοξή ματιά στα κρυφά. Φορούσε ένα μεγαλοπρεπές φράκο σε χρώμα καμένης καρα- μέλας πάνω από ένα κομψό γιλέκο κι ένα δαντελένιο πουκάμισο με φουσκωτά μανίκια. Δεν φορούσε περούκα και είχε μαζεμένη τη χαίτη του μ’ έναν μαύρο βελούδινο φιόγκο.