Κατσαρίδες

15 2 « Ε θνικό Θέατρο» ανακοίνωσε μια ένρινη, κοιμισμένη φω- νή από τα μεγάφωνα, πριν οι πόρτες του τραμ ανοίξουν κι ο Ντάγκφιν Τούρχους βγει έξω, στο παγωμένο και υγρό χειμωνιάτικο χάραμα. Ο αέρας έτσουξε τα φρεσκοξυρισμένα του μάγουλα κι η παγωμένη του ανάσα καθώς έβγαινε από το στόμα του φωτίστηκε από τη λάμψη των ελάχιστων επιγραφών φθορισμού της πόλης του Όσλο. Πρώιμος Γενάρης· ο καιρός θα καλυτέρευε σε μερικές εβδο- μάδες, καθώς θα πάγωνε το φιόρδ κι ο αέρας θα έπαιρνε να ξηραίνει. Άρχισε ν’ ανεβαίνει την Ντραμενσβάιεν προς το Υπουργείο Εξωτερικών. Τον προσπέρασαν ένα δυο άδεια τα- ξί. Κατά τ’ άλλα, οι δρόμοι ήταν έρημοι. Tο ρολόι της εταιρείας Γενσίντιγε φέγγιζε κατακόκκινο πάνω στον μαύρο χειμωνιά- τικο ουρανό που απλωνόταν πάνω απ’ το απέναντι κτίριο. Η ώρα ήταν έξι το πρωί. Στην είσοδο έβγαλε την κάρτα του. Έγραφε Διευθυντής πάνω από μια φωτογραφία που είχε τραβηχτεί δέκα χρόνια πριν. Ο Ντάγκφιν Τούρχους κοίταζε στα ίσια τον φακό, με το πιγούνι του να προεξέχει και το βλέμμα του αποφασιστικό πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά με ατσάλινο σκελετό. Πέρασε την κάρτα από το ειδικό μηχάνημα, πληκτρολόγησε τον κωδι- κό του κι έσπρωξε τη βαριά γυάλινη πόρτα του κτιρίου στη Βικτόρια Τεράσε.