Κατσαρίδες

J O N E S B O 12 του εαυτού της. Κυρία του εαυτού της. Έφερε στον νου το κόκκινο φόρεμα στη βιτρίνα του πολυκαταστήματος. Η μητέ- ρα της είχε δίκιο: Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά. Είχε καταφέρει να διατηρήσει το αθώο της χαμόγελο, το χαρούμενο γέλιο της. Άρεσαν αυτά. Ίσως γι’ αυτό και να είχε πάρει τη δουλειά που ο Γουάνγκ Λι διαφήμιζε στην εφημερί- δα Thai Rath , υπό τον τίτλο G.R.O.: Guest Relation Officer, αρμόδιος για τις σχέσεις πελατών. Ο Γουάνγκ Λι ήταν ένας μικρόσωμος σκουρόχρωμος Κινέζος που είχε ένα μοτέλ μακριά απ’ το κέντρο, στην οδό Σουκουμβίτ. Οι πελάτες του ήταν κυρίως ξένοι κι είχαν παράξενες προτιμήσεις, αλλά όχι τόσο παράξενες ώστε η Ντιμ να μην μπορεί ν’ αντεπεξέλθει. Στην πραγματικότητα τους προτιμούσε απ’ το να χορεύει ώρες ολόκληρες στο μπαρ. Εξάλλου, ο Γουάνγκ Λι πλήρωνε αδρά. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι της έπαιρνε πολλή ώρα να φτά- σει στη δουλειά από το διαμέρισμά της στο Μπανγκλαφού. Καταραμένη κίνηση! Τα αυτοκίνητα είχαν κολλήσει ξανά κι η Ντιμ είπε στον οδηγό ότι θα κατέβαινε, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διασχίσει έξι λωρίδες κυκλοφορίας μέχρι να φτάσει στο μοτέλ στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Βγαίνοντας από το ταξί, ο αέρας τυλίχτηκε γύρω της σαν ζεστή υγρή πετσέτα. Προσπάθησε να βρει ένα κενό για να διασχίσει την κυκλοφορία, με το χέρι στο στόμα, ξέροντας πως ήταν μάταιο, πως δεν υπήρχε άλλος αέρας ν’ αναπνεύσεις στην Μπανγκόκ, μόνο τις μυρωδιές γλίτωνες έτσι. Γλίστρησε ανάμεσα στα οχήματα, απέφυγε ένα φορτηγάκι με την καρότσα γεμάτη αγόρια που της σφύριξαν και παρα- λίγο να την πατήσει ένας καμικάζι με Toyota. Ύστερα απ’ όλα αυτά έφτασε απέναντι. Ο Γουάνγκ Λι σήκωσε το κεφάλι του καθώς η Ντιμ μπήκε στην άδεια ρεσεψιόν.