Κάτι καταπληκτικό

«Φ αίνεται πως ο παππούλης χρειαζόταν έναν μεσημεριανό υπνάκο!» Ο Ζακομινούς ξύπνησε απότομα. «Αχ, εεε… ήρθες, Πολικάρπ;» απάντησε, μισοκοιμισμένος ακόμη. Και σηκώθηκε βγάζοντας τα χορταράκια που είχαν μείνει κολλημένα στον αγκώνα του. «Φαντάσου, μόλις θυμήθηκα κάτι απίστευτο. Κάτι που είχαμε ξεχάσει ε-ντε-λώς!» «Αλήθεια; Τι;» ρώτησε ο Πολικάρπ. «Φαντάσου» συνέχισε ο Ζακομινούς «ότι μου ’ρθε τη στιγμή που…». «Που τι;» «Τέλος πάντων, θυμήθηκα ότι εμείς…» «Εμείς τι;» «Να πάρει, κοίτα τώρα που δε θυμάμαι πια καθόλου τι είχαμε ξεχάσει!» «Α, αυτό είναι τρομερά εκνευριστικό, Ζακό! Ήλπιζα ν’ ακούσω κάτι καταπληκτικό!» «Μα ΗΤΑΝ καταπληκτικό, Πολικάρπ! Ωστόσο το ξέχασα». «Τώρα απογοητεύτηκα πολύ». «Κι εγώ, γιατί θυμάμαι ότι ήμουν πολύ χαρούμενος που θα μπορούσα να σου μιλήσω γι’ αυτό». «Ε, άντε, κάνε μια προσπάθεια, παλιόφιλε!» Και ο Ζακομινούς κάθισε σε μια καρέκλα σφίγγοντας πολύ δυνατά το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του για να θυμηθεί καλύτερα.