Ο καθηγητής είναι νεκρός

J O O S T D E V R I E S 52 «Μόνο χαρτούρα, πάρα πολλή χαρτούρα. Σου έχω ολόκλη­ ρη στοίβα έντυπα να συμπληρώσεις». «Και η ζημιά;» «Η τηλεόραση λείπει, πιθανώς και το στερεοφωνικό και το ντιβιντί πλέιερ. Εδώ κι εκεί υπάρχουν και κάποια σκισμένα βιβλία. Χριστέ μου, σ’ αυτό το σπίτι υπάρχουν παντού βιβλία». Ο τρόπος που είπε «βιβλία» τη δεύτερη φορά, το πώς πρό­ φερε αυτή τη λέξη, τα έλεγε όλα. «Είναι έντυπα για την ασφαλιστική εταιρεία ή για τη Δίω­ ξη;» «Δίωξη, ε; Ναι, αυτή σίγουρα θα χεστεί απ’ τη χαρά της αν λάβει αυτά τα χαρτιά. Για πες μου, μάλλον δεν είσαι από τα μέρη μας, ε;» Αρχικά σκέφτηκα να μην πω Ολλανδία, αλλά Γερμανία. Η Γερμανία κάτι λέει στους Αμερικανούς, ισχυρή βιομηχανία, πειθαρχημένοι πολίτες. Αλλά είπα Ολλανδία και πρόσθεσα το Άμστερνταμ. «Μπα μπα, Άμ-στερ-νταμ». Ξανά ο τρόπος που το είπε. «Έχεις πάει ποτέ στο εξωτερικό;» «Ήμουν στον στρατό». «Αλήθεια; Ήσουν στο Βιετνάμ;» Χωρίς να πει λέξη μπήκε στο περιπολικό του, πάτησε γκά­ ζι και πέταξε τον καφέ του από το παράθυρο στο παρτέρι. Δεν μου έδωσε κανένα έντυπο να συμπληρώσω κι εγώ στεκόμουν εκεί και γελούσα, και συνέχισα να γελάω όσο διάστημα πρέπει να με έβλεπε από το καθρεφτάκι του, κι ας μην ήξερα ακριβώς ποια ήταν η νίκη μου. ***