Ο καθηγητής είναι νεκρός

Ο Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Ε Ι Ν Α Ι Ν Ε Κ Ρ Ο Σ 57 θήκευσης δεδομένων και τα είχε φυλάξει όλα σε ασφαλές μέρος στο γραφείο του Υπνοβάτη . Κι αυτή η σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου: θα έβαζα τάξη, θα ταξινομούσα όλα τα βιβλία, θα έβαζα ταμπέλες σ’ όλα τα υπάρχοντά του, θα διάβαζα όλα τα ημιτελή αδημοσίευτα κείμενά του και θα χαρτογραφούσα την κληρονομιά του. Εγώ. Δική μου αποστολή. Όταν επέστρε­ ψα από τη Χιλή, με περίμενε ένα γράμμα σε υδατογραφημέ­ νο επιστολόχαρτο, υπογεγραμμένο όχι από τον κύριο αλλά από την κυρία Τσίλτον, η οποία ήθελε πολύ να κουβεντιάσει μαζί μου για το «ποιες αποφάσεις έπρεπε να παρθούν σχετικά με την κληρονομιά του Μπρικ». Ήμουν περίεργος να τη γνω­ ρίσω· υπήρξε καθηγήτρια σε κάποια οικονομική επιστήμη και ύστερα ανέλαβε ένα πόστο που ακουγόταν τόσο πολύ σαν μια σειρά αφηρημένων εννοιών στις ανώτερες σφαίρες αυτού του νομικο-οικονομικού τομέα, που ήταν αδύνατον να το συνδέ­ σεις με οποιαδήποτε ευδιάκριτη εργασία. Κατά την τραπεζική κρίση του 2008, η Γερουσία την είχε αναγκάσει σε παραίτηση. Η αξία της ήταν γύρω στα ογδόντα εκατομμύρια· με υποδέ­ χτηκε με μια χαλαρή χειραψία στη βεράντα του ρετιρέ της. Μαλλιά σαν κράνος που είχαν στρωθεί προς τα πίσω με πιστο­ λάκι. Σοβαρό στόμα. Αδύνατον να μαντέψεις την ηλικία της. Τα στήθη της έμοιαζαν να είναι στερεωμένα υπερβολικά ψη­ λά στο σώμα της, σαν παιδί που είχε φορέσει το σουτιέν της μαμάς του και το είχε γεμίσει με μπαλάκια του τένις. Φρίζο, πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω . «Αγαπώ αυτό το μέρος, αυτό το πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές είναι σαν... σαν επίπλωση που αλλάζει κάθε εποχή – τα δέ­ ντρα, τα παλιά κτίρια, το προσωπικό, αυτά παραμένουν κάθε χρόνο ίδια. Ανέγγιχτα από την ιστορία, δεν νομίζεις;» «Κάτι σπάνιο» είπα.