Καθεδρικός ναός

[ 19 ] Φ τ ε ρ ά απασχολημένη με τον χάρτη του Μπαντ. Φτάσαμε στη διασταύρω­ ση που μας είχε σημειώσει. Στρίψαμε δεξιά όπως έλεγε ο χάρτης και προχωρήσαμε ακριβώς άλλα πεντέμισι χιλιόμετρα. Στην αρι­ στερή πλευρά του δρόμου, είδα ένα καλαμποχώραφο, ένα γραμμα­ τοκιβώτιο κι έναν μακρύ χαλικόστρωτο δρόμο. Στο τέλος του δρό­ μου, πίσω σε κάτι δέντρα, βρισκόταν ένα σπίτι με μπροστινή βερά­ ντα. Υπήρχε μια καμινάδα στη στέγη του σπιτιού. Αλλά ήταν καλο­ καίρι, κι επομένως δεν έβγαινε καπνός απ’ την καμινάδα. Μου φάνηκε όμως πως ήταν μια όμορφη εικόνα και το είπα στη Φραν. «Εδώ είναι τέρμα Θεού» είπε η Φραν. Έστριψα στο δρομάκι. Το καλαμπόκι υψωνόταν κι από τις δυο πλευρές του δρόμου. Το ύψος του ξεπερνούσε αυτό του αυτοκινή­ του. Το χαλίκι έτριζε κάτω απ’ τα λάστιχα. Καθώς πλησιάζαμε στο σπίτι, διακρίναμε έναν κήπο με κάτι πράσινα πράγματα σαν μπά­ λες του μπέιζμπολ να κρέμονται απ’ τα κλήματα. «Τι είναι αυτά;» είπα. «Πού θες να ξέρω;» είπε η Φραν. «Μάλλον κολοκύθες. Ιδέα δεν έχω». «Έλα τώρα, Φραν» της είπα. «Ηρέμησε». Δεν απάντησε. Ρούφηξε το κάτω χείλος της κι ύστερα το άφη­ σε. Καθώς κοντεύαμε πια στο σπίτι, έκλεισε το ραδιόφωνο. Μια μωρουδίστικη κούνια υπήρχε εκεί έξω στην αυλή και κάτι παιχνίδια ήταν σκορπισμένα στη βεράντα. Παρκάρισα εκεί μπρο­ στά κι έσβησα τη μηχανή. Και τότε άκουσα αυτό το απαίσιο στρί­ γκλισμα. Υπήρχε μωρό στο σπίτι, σίγουρα, αλλά αυτή η στριγκλιά παραήταν δυνατή για μωρό. «Τι ήταν αυτό;» ρώτησε η Φραν. Και τότε κάτι πελώριο σαν γύπας φτερούγισε δυνατά από ένα δέντρο και προσγειώθηκε ακριβώς μπροστά στο αμάξι. Τίναξε τα πούπουλά του. Έστρεψε τον μακρύ λαιμό του προς το αμάξι, σή­ κωσε το κεφάλι του και μας παρατηρούσε.