Καθεδρικός ναός

Φτερά Έ νας φίλος απ’ τη δουλειά, ο Μπαντ, κάλεσε τη Φραν κι εμένα σε δείπνο. Δεν γνώριζα τη γυναίκα του, ούτε κι εκείνος τη Φραν. Κι έτσι ήμασταν πάτσι. Όμως ο Μπαντ κι εγώ ήμασταν φίλοι. Κι ήξε­ ρα πως υπήρχε και μωρό παιδί στο σπίτι του Μπαντ. Το μωρό αυτό θα πρέπει να ήταν οχτώ μηνών όταν ο Μπαντ μας κάλεσε σε δεί­ πνο. Πώς πέρασαν αυτοί οι οχτώ μήνες; Διάολε, πώς πέρασε έτσι ο καιρός από τότε; Θυμάμαι τη μέρα που ο Μπαντ ήρθε στη δου­ λειά μ’ ένα κουτί πούρα. Μας τα κέρασε στην τραπεζαρία. Τα είχε αγοράσει από ψιλικατζίδικο. Ήταν Ντατς Μάστερς. Κάθε πούρο όμως είχε πάνω ένα κόκκινο αυτοκόλλητο και μια κορδέλα που έγραφε: ΕΙΝΑΙ ΑΓΟΡΙ! Εγώ δεν κάπνιζα πούρα, αλλά πήρα ένα. «Πάρε δύο» είπε ο Μπαντ. Κούνησε το κουτί. «Ούτε εμένα μ’ αρέσουν τα πούρα. Δική της ιδέα ήταν». Εννοούσε τη γυναίκα του. Την Όλλα. Δεν είχα συναντήσει ποτέ τη γυναίκα του Μπαντ, αλλά είχα ακούσει κάποτε τη φωνή της στο τηλέφωνο. Ήταν Σάββατο από­ γευμα και δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να κάνω. Τηλεφώνησα λοιπόν στον Μπαντ να δω αν ήθελε να κάνουμε τίποτα. Το σήκωσε αυτή η γυναίκα και είπε: «Εμπρός». Τα ’χασα και δεν μπορούσα να [ 15 ]