Καθάρισέ μου έναν λωτό

31 Κ Α Θ Ά Ρ Ι Σ Έ Μ Ο Υ Έ Ν Α Ν Λ Ω Τ Ό Ο Κρέων είχε μάθει τα αγγλικά του στο Κολέγιο Ρόμπερτ στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του αιώνα, και μέχρι να έρθουμε εμείς πέρσι στο νησί είχε να τα μιλήσει από το 1911, συνεπώς όλα όσα λέει χαρακτηρίζονται από μια επι- σημότητα όλο αυτοπεποίθηση, πολύ εδουαρδιανή και πα- λαιοαριστοκρατική, όπως είναι και το φροντισμένο μου- στάκι του και τα καλοχτενισμένα ψαρά μαλλιά του και το φθαρμένο αλλά καλοβουρτσισμένο πανωφόρι του με τον βελούδινο γιακά και τον υάκινθο στο πέτο. Όμως τα γουρ- λωτά, μυωπικά μάτια του είναι πονηρά, η προεξοχή του σχετικά επίπεδου κεφαλιού του από τον κοντόχοντρο λαι- μό του εριστική, και περπατάει επιθετικά, σκίζοντας τον πράο νησιώτικο αέρα με καμπουριασμένους ώμους λες και πασχίζει να ανοίξει δρόμο ενάντια σε κάποια δύναμη αντί- στασης αόρατη σε όλους τους άλλους. Έτσι μας οδήγησε από το γραφείο του συμβολαιογρά- φου έξω στο φως, λες και προκαλούσε όλο τον κόσμο να αποδείξει, αν μπορεί, πως δεν είμαστε οι απόλυτοι, νόμι- μοι, αδιαμφισβήτητοι, αποκλειστικοί κύριοι και ιδιοκτή- τες του σπιτιού δίπλα στο πηγάδι, και αν χρειαζόταν θα υπερασπιζόταν τα δικαιώματά μας με τη ζωή του. «Καλορίζικο!» μου ψιθύρισε ο Τζορτζ καθώς κατεβαί- ναμε στοιχισμένοι πίσω από τον Κρέοντα τα σκαλοπάτια προς το λαμπερό κάτασπρο αίθριο της εσωτερικής αυλής του μοναστηριού, το δροσερό θάμπος της πρώιμης ανοι- ξιάτικης λιακάδας και τις κόκκινες πινελιές των λουλου- διών του ιβίσκου στο φόντο της ψυχρής λευκής κιονοστοι- χίας κάτω από τα μπλε μπαλκόνια. «Επιτέλους σπίτι μας».