Καταδίωξη στους αιώνιους πάγους (Ημερολόγιο εξερεύνησης)

6 δε θα χρειαζόταν να ακολουθήσω τον Λίας και τους φί- λους του, την Κούκι και τονΜότζο, για να την εντοπίσω». Ο Τσιπάπα σηκώνεται στα δύο πίσω πόδια και φέρ- νει τα μπροστινά στη μουσούδα του, που εξέχει από το λευκοκόκκινο κεφαλάκι του. Την ψηλαφεί, έπειτα τι- νάζει το χιόνι από την αφράτη, χνουδωτή γούνα και τη φουντωτή ουρά του. «Άλλη φορά μη με ξαναμπλέξεις στις περιπέτειές σου!» Έρχεται προς το μέρος μου γλι- στρώντας πάνω στον πάγο. «Και τώρα ξύσε με!» «Δε μιλάς σοβαρά!» Τον συμπαθώ τον Τσιπάπα, αλλά δεν αντέχω που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Για να μη σχολιάσω το πόσο βαριέται να περπατάει. Πρέπει να είναι το πιο τεμπέλικο κόκκινο πάντα του κόσμου. Αν ήταν στο χέρι του, θα έμενε διαρκώς γαντζωμένος στην πλάτη μου και θα με έβαζε να τον μεταφέρω παντού. «Ξύσε με!» επαναλαμβάνει επιτακτικά. Ώρεςώρες, θέλωναβλαστημήσωτουςθεούς τωνΤζάιν! Γιατί μου χάρισαν την ικανότητα να καταλαβαίνω τη γλώσσα των κόκκινων πάντα; Βλέπω τη μουσούδα του Τσιπάπα να τρέμει. Σκύβω προς το μέρος του και τον ξύνωανάμεσα στα αυτιά. Μοιάζει αναστατωμένος, αλλά αυτό, φυσικά, δεν πρόκειται να το παραδεχτεί. Ο Τσιπάπα ηρεμεί λίγο και αρχίζει να μυρίζει γύρω του. «Αν ήξερα ότι θα καταλήγαμε σε μια παγωμένη σπηλιά, δε θα ερχόμουν μαζί σου!» «Ναι, λες και είχες άλλη επιλογή!» λέω πνίγοντας ένα γελάκι. «Να σου πω, αλλάζουμε; Να πάρω εγώ τη φου-