Το καρουζελ του τρόμου

29 T O Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ε Λ Τ Ο Υ Τ Ρ Ο Μ Ο Υ Στη δική μας περίπτωση, αυτό σημαίνει εκείνους που παράγουν έσοδα και προσελκύουν τουρίστες. Με λίγα λόγια, τους πλούσιους και διάσημους. Αν κάποιος απ’ αυτούς πέσει θύμα εγκλήματος, έχουν την αμέριστη προσοχή μας. Και πιστέψτε με, αυτοί οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να έχουν μπόλικη προσοχή. Είναι ροκ σταρ της οικονομίας, της μόδας και των εκδόσεων, και σε μερικές περιπτώσεις είναι κανονικοί ροκ σταρ της μουσικής. «Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι καταστρέφω ένα καλό ζευ- γάρι παπούτσια περπατώντας μέσα στα βρεγμένα χόρτα, πρέ- πει να πω ότι είναι πολύ καλά» είπα απαντώντας στην ερώτηση του Μπελ. «Πού είναι η συνεργάτιδά σου;» ρώτησε ο Μπελ. Δεν έχω ιδέα. «Έρχεται» είπα. Διασχίζαμε τη Σέντερ Ντράιβ, όταν άκουσα τη φάλτσα μου- σική του καρουζέλ. «Είναι ακόμα πιο ενοχλητική όταν πλησιάσεις» είπε ο Μπελ. Το περισσότερο που μπορέσαμε να πλησιάσουμε ήταν στα έξι μέτρα. Μας σταμάτησε μια πύλη κλεισμένη από μια μπρού- ντζινη πτυσσόμενη πόρτα-φυσαρμόνικα. Πίσω της υπήρχε ένα παλιό καρουζέλ που κάθε χρόνο προσέλκυε στο πάρκο εκατο- ντάδες χιλιάδες γονείς και παιδιά. Απέμεναν πολλές ώρες μέχρι να ανοίξει η πύλη, αλλά το καρουζέλ γύριζε, τα αλογάκια ανεβοκατέβαιναν, και η μουσική έπαιζε υπερβολικά δυνατά. «Δεν μπορείς να μπεις μέσα» είπε ο Κέισι. «Είναι κλειδω- μένα». «Και πώς μπήκε αυτή μέσα;» ρώτησα. «Αυτός που την έβαλε εκεί έσπασε την κλειδαριά. Μετά πέρασε στην πόρτα μια κλειδαριά ποδηλάτου Κριπτονάιτ, από εκείνες που μοιάζουν με πέταλο. Δεν ανοίγουν εύκολα». «Προφανώς δεν ήθελε να μπει κανείς μέσα και να του χαλά- σει το ντεκόρ» παρατήρησα.