Το καρουζελ του τρόμου

27 1 Ο ι δύο άστεγοι ήταν καθισμένοι στο πλακόστρωτο μπροστά στο μνημείο του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου στη γωνία της Πέμπτης Λεωφόρου και της 67 ης Οδού. Μόλις με είδαν να τους πλησιάζω, σηκώθηκαν. «Ζακ Τζόρνταν, αστυνομία, ομάδα Ρεντ» είπα. «Έχουμε μια νεκρή γυναίκα στα αλογάκια» είπε ο ένας. «Στο καρουζέλ» πρόσθεσε ο άλλος. Τα μαλλιά του ήταν μπερδεμένα, το πρόσωπό του αξύριστο και βρόμικο, και τα κουρελιασμένα ρούχα του μύριζαν κάτουρο. Μου ήρθε η έντονη μυρωδιά και γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη. «Τόσο άσχημα βρομάω;» είπε αυτός και οπισθοχώρησε. «Εμένα δεν μου μυρίζει πια. Ντετέκτιβ Μπελ. Αποδώ ο συνερ- γάτης μου, ο ντετέκτιβ Κέισι. Δουλεύουμε στο Εγκληματολογικό και κάνουμε περιπολία στο πάρκο. Μια συμμορία από πιτσιρί- κια τσακίζει στο ξύλο άστεγους για πλάκα, και εμείς κάνουμε το δόλωμα. Μας συγχωρείς για τη μυρωδιά, αλλά δεν φτάνει να έχουμε άθλια εμφάνιση, πρέπει να βρομάμε κιόλας». «Σίγουρα το πετύχατε» είπα. «Δώσε μου μια περιγραφή του θύματος». «Λευκή, μεσήλικη, και επειδή φοράει μία από εκείνες τις προστατευτικές φόρμες Τάιβεκ, πρέπει να είναι το τελευταίο θύμα του Δολοφόνου Χάζματ». Δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω. «Ταυτότητα;»