Κάρολ

Κ Α Ρ Ο Λ 13 «Εσύ ξέρεις ότι θα φύγεις αποκεί σε μερικές βδομάδες, ενώ οι άλλοι θα μείνουν». O Ρίτσαρντ τής είχε πει ότι αυτή ίσως και να βρισκόταν στη Γαλλία το καλοκαίρι. Δεν είχε πει ίσως, αλλά σίγουρα. Ήθελε να πάνε μαζί και δεν θεωρούσε ότι υπήρχε κα- νένα πραγματικό εμπόδιο. Και ένας φίλος του Ρίτσαρντ, ο Φιλ Μακ Έλροϊ, του είχε γράψει ότι μπορεί να της έβρισκε δουλειά σε ένα θέατρο τον επόμενο μήνα. Η Tερίζ δεν είχε συναντήσει ακόμη τον Φιλ, αλλά δεν το πολυπίστευε ότι θα της έβρισκε κάτι. Είχε ψάξει να βρει δουλειά στη Nέα Υόρκη, σε θέατρο, από τον Σεπτέμβριο, σταμάτησε και μετά ξανάρχισε να ψάχνει, αλλά δεν είχε βρει τίποτα. Ποιος θα έδινε δουλειά μες στη μέση της σεζόν σε μια μαθητευόμενη σκηνογράφο χωρίς προϋπηρεσία; Oύτε της φαινόταν πιθανό να πάει στην Ευρώπη το καλοκαίρι με τον Ρίτσαρντ και να κάθεται μαζί του στα υπαίθρια καφέ, να κάνει βόλτες μαζί του στην Αρλ, ψάχνοντας τα μέρη που ζωγρά- φισε ο Βαν Γκογκ, ή να διαλέγουν μαζί σε ποια πόλη θα κάνουν την επόμενη στάση για να ζωγραφίσουν. Από τη στιγμή όμως που άρχισε αυτή τη δουλειά, πριν από μερικές μέρες, κάτι τέτοιο της φαινόταν όλο και λιγότερο πιθανό. Ήξερε τι την ενοχλούσε στο πολυκατάστημα. Και ήταν από τα πράγματα που δεν τολμούσε να πει στον Ρίτσαρντ. Το πο- λυκατάστημα διόγκωνε αυτά που από πάντα την ενοχλούσαν. Oι άσκοπες δραστηριότητες, οι ανούσιες καθημερινές αγγαρείες που την εμπόδιζαν να κάνει αυτό που ήθελε να κάνει, αυτό που σε αντίθετη περίπτωση θα είχε κάνει –σ’ αυτές συγκαταλέγονταν οι περίπλοκες διαδικασίες με τους σάκους χρημάτων, ο έλεγχος για κλοπές, το χτύπημα της κάρτας, πράγματα που εμπόδιζαν τους υπαλλήλους ακόμα και να εργάζονται όσο αποδοτικά θα μπορούσαν– η αίσθηση ότι κανείς δεν επικοινωνούσε με κανέναν και ότι βρισκόταν στο πουθενά, έτσι που το νόημα, το μήνυμα, η αγάπη, ή ό,τι περιέχει η ζωή, ποτέ δεν έβρισκε την έκφρασή