Κάρολ

P A T R I C I A H I G H S M I T H 12 ροσμπίφ με μια μπάλα πουρέ περιχυμένη με καφετιά σάλτσα από το κρέας, λίγα μπιζέλια και ένα χάρτινο ποτηράκι με καυ- τερή σος. Προσπάθησε να φανταστεί τι σήμαινε να δουλεύεις δεκαπέντε χρόνια στο πολυκατάστημα Φράνκενμπεργκ, αλλά δεν μπορούσε. «Όσοι έχουν κλείσει εικοσιπενταετία δικαιούνται τέσσερις εβδομάδες άδεια» έλεγε το φυλλάδιο. Εννοείται πως το Φράνκενμπεργκ διέθετε κατασκήνωση για θερινές και χει- μερινές διακοπές. Θα έχουν μάλλον και εκκλησία και νοσοκομείο για τα γεννητούρια, σκέφτηκε. Το πολυκατάστημα ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό οργανωμένο σαν φυλακή, που ορισμένες στιγμές, όταν συνειδητοποιούσε ότι ήταν και αυτή μέρος του, τρόμαζε. Γύρισε γρήγορα τις σελίδες και έπεσε πάνω σε κάτι μεγάλα μαύρα γράμματα –«Το Φράνκενμπεργκ είσαι ΕΣΥ»– που έπια- ναν δύο σελίδες. Έριξε μια βιαστική ματιά στα παράθυρα στην άλλη άκρη της αίθουσας, προσπαθώντας να σκεφτεί κάτι άλλο. Όπως το υπέ- ροχο κοκκινόμαυρο νορβηγικό πουλόβερ που είχε δει στο Σακς, το οποίο έλεγε να κάνει δώρο στον Ρίτσαρντ για τα Χριστού- γεννα, αν δεν κατάφερνε να βρει κανένα πορτοφόλι καλύτερο από εκείνα που είχε δει με είκοσι δολάρια. Ή το ενδεχόμενο να πάει την άλλη Κυριακή με τους Κέλι, που είχαν και αμάξι, στο Γουέστ Πόιντ, να δούνε έναν αγώνα χόκεϊ. Το μεγάλο τετράγω- νο παράθυρο στην άλλη άκρη της αίθουσας έμοιαζε με πίνακα του… πώς τον λένε, να δεις; Του Μοντριάν. Το μικρό τετράγω- νο κομμάτι του παραθύρου στη γωνία ήταν ανοιχτό και έβλεπε σ’ έναν λευκό ουρανό. Και δεν υπήρχε πουθενά πουλί να πετάει, ούτε έξω ούτε μέσα. Τι σκηνικό θα έφτιαχνε κανείς για ένα θεατρικό έργο που θα διαδραματιζόταν σε ένα πολυκατάστημα; Είχε επιστρέψει στην πραγματικότητα. «Δεν είναι το ίδιο για σένα, Τέρι» της είχε πει ο Ρίτσαρντ.