Κάρολ

11 1 Σ το κυλικείο των εργαζομένων στο Φράνκενμπεργκ, το με- σημεριανό διάλειμμα έφτανε στο αποκορύφωμά του. Στα μακρόστενα τραπέζια δεν είχε μείνει πια καμία θέση, και όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν και περίμενε πίσω από τα ξύλινα καγκελάκια, δίπλα στο ταμείο. Κάποιοι που είχαν πάρει ήδη τον δίσκο τους περιφέρονταν ανάμεσα στα τραπέζια, ψάχνοντας να βρουν κάπου να στριμωχτούν ή να πετύχουν κάποιον που να ετοιμάζεται να φύγει, αλλά μάταιος κόπος. Η αίθουσα αυτή, με τους γυμνούς τοίχους, τον σαματά από τα πιάτα, τις καρέκλες, τις φωνές, τα πόδια που σέρνονταν και το γκάπα γκούπα από τις περιστρεφόμενες μπάρες, ήταν σαν μια τεράστια θορυβώδης μηχανή. Η Tερίζ έφαγε βιαστικά, έχοντας το ενημερωτικό «Είσαι στο Φράνκενμπεργκ, μάθε για το Φράνκενμπεργκ» στηριγμένο πά- νω σε μια ζαχαριέρα. Ήταν ένα χοντρό φυλλάδιο που το ’χε διαβάσει ολόκληρο την περασμένη εβδομάδα, από την πρώτη μέρα της εκπαίδευσης. Όμως μέσα στο κυλικείο των εργαζομέ- νων ένιωσε την ανάγκη να συγκεντρωθεί σε κάτι και το ξανα- διάβαζε αφού δεν είχε τίποτε άλλο μαζί της. Έτσι διάβασε ξανά για τις άδειες, τις τρεις εβδομάδες διακοπές που δικαιού- νταν όσοι είχαν κλείσει δεκαπενταετία στο Φράνκενμπεργκ, και έφαγε το σπέσιαλ ζεστό πιάτο ημέρας: μια γκριζωπή φέτα