Κάρολ

P A T R I C I A H I G H S M I T H 26 «Σου κάνει;» ρώτησε η κυρία Ρόμπιτσεκ, σίγουρη ότι της έκανε. Η Tερίζ κοιτάχτηκε στον καθρέφτη στην πόρτα της ντουλάπας. Εκεί είδε μια ψηλόλιγνη φιγούρα με μακρόστενο κεφάλι, που το περίγραμμά του έμοιαζε να φωτίζεται · σαν έντονη κίτρινη φωτιά το φως διαχεόταν μέχρι τους βαθυκόκκινους ώμους του φορέματος. Το φόρεμα έπεφτε χαχόλικο, με τις κάθετες πιέτες του, σχεδόν ως τους αστραγάλους της. Ήταν το φόρεμα που φοράνε οι βασίλισσες στα παραμύθια, μ’ ένα κόκκινο βαθύτερο κι από του αίματος. Πισωπά- τησε και μάζεψε πίσω το φόρεμα που ήταν φαρδύ, να εφαρμόσει στα πλευρά και στη μέση, και κοίταξε ξανά στον καθρέφτη τα μελαγχο- λικά καστανά μάτια της. Αντίκριζε τον εαυτό της. Αυτός ήταν ο εαυτός της, και όχι η κοπέλα με την ξεθωριασμένη καρό φούστα και το μπεζ πουλόβερ, όχι η κοπέλα που δούλευε στο Φράνκενμπεργκ, στο τμήμα με τις κούκλες. «Σ’ αρέσει;» ρώτησε η κυρία Ρόμπιτσεκ. Η Tερίζ κοίταξε προσεκτικά το στόμα της, που ήταν εντυπωσιακά ήρεμο και ξεχώριζε, παρόλο που δεν φορούσε περισσότερο κραγιόν απ’ ό,τι θα της άφηνε ένα φιλί. Ήθελε πάρα πολύ να φιλήσει αυτό το πρόσωπο που έβλεπε στον καθρέφτη και να το ζωντανέψει, κι όμως αυτό στεκόταν τελείως ακίνητο, σαν ζωγραφισμένο πορτρέτο. «Αν σ’ αρέσει, πάρ’ το» την παρότρυνε η κυρία Ρόμπιτσεκ ανυπό- μονα, κοιτάζοντάς την από κάποια απόσταση, παραμονεύοντάς την από την ντουλάπα, όπως οι πωλήτριες την ώρα που οι γυναίκες δοκι- μάζουν παλτά και φορέματα μπροστά στους καθρέφτες των πολυκα- ταστημάτων. Η Tερίζ όμως ήξερε ότι αυτό δεν θα διαρκούσε. Θα κουνιόταν, και η γυναίκα στον καθρέφτη θα χανόταν, γιατί ήταν κάτι της στιγμής, εκείνης της στιγμής. Δεν το ήθελε το φόρεμα. Προσπάθησε να το φα- νταστεί στην ντουλάπα του σπιτιού της, ανάμεσα στα άλλα ρούχα της, και δεν μπορούσε. Άρχισε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά, να χαλαρώνει το κολάρο.