Κάρολ

Κ Α Ρ Ο Λ 25 η Tερίζ κατάλαβε πώς θα πρέπει να εξυπηρετούσε τους πελά- τες στη δουλειά, ρίχνοντας τα πουλόβερ πάνω τους φύρδην μίγδην, γιατί έτσι είχε συνηθίσει. Τέσσερα χρόνια δούλευε στο Φράνκενμπεργκ, θυμήθηκε η Tερίζ. «Προτιμάς το πράσινο; Δοκίμασέ το». Για μια στιγμή η Tε- ρίζ δίστασε και η κυρία Ρόμπιτσεκ το πέταξε και έπιασε ένα άλλο, το γκρενά. «Πούλησα πέντε από αυτά στα κορίτσια στη δουλειά, αλλά εσένα θα σου χαρίσω ένα. Υπόλοιπα είναι, αλλά είναι ακόμη στη μόδα. Προτιμάς αυτό εδώ;» Η Tερίζ προτιμούσε το κόκκινο. Της άρεσε το κόκκινο και ειδικά το γκρενά, και λάτρευε το πορφυρό βελούδο. Η κυρία Ρόμπιτσεκ την έσπρωξε σε μια γωνιά, όπου μπορούσε να βγά- λει τα ρούχα της και να τα αφήσει πάνω σε μια πολυθρόνα. Όμως, η Tερίζ δεν ήθελε το φόρεμα, δεν ήθελε να της χαρίζουν φορέματα. Της θύμιζε τότε που της δίνανε μεταχειρισμένα ρούχα στο οικοτροφείο, γιατί στην ουσία τη θεωρούσαν ένα από τα ορφανά κορίτσια, που έβγαλε μόνο το μισό σχολείο και που ποτέ δεν της έστελναν δέματα. Η Tερίζ έβγαλε το πουλόβερ της και ένιωσε τελείως γυμνή. Έσφιξε τα χέρια πάνω στο σώμα της, και ένιωσε τη σάρκα της παγωμένη και αναίσθητη. «Έραβα» μονολογούσε η κυρία Ρόμπιτσεκ εκστασιασμένη. «Αν έραβα λέει; Από το πρωί μέχρι το βράδυ! Τέσσερα φορέ- ματα μαζί. Αλλά χάλασα τα μάτια μου. Στραβώθηκα από το ένα, αυτό εδώ. Άντε, φόρα το». Είπε στην Tερίζ για την εγχεί- ρηση στο μάτι της. Δεν ήταν τυφλή, εν μέρει μόνο. Ήταν όμως πολύ επώδυνο. Γλαύκωμα. Ακόμη την πονούσε καμιά φορά. Αυτό και η πλάτη της. Και τα πόδια της. Oι κάλοι. Η Tερίζ συνειδητοποίησε ότι της εξιστορούσε όλα της τα προβλήματα και την κακή της τύχη, για να μπορέσει να κατα- λάβει πώς είχε πέσει τόσο χαμηλά και δούλευε στο πολυκατά- στημα.