Κάρολ

Κ Α Ρ Ο Λ 23 μή. «Σας ευχαριστώ. Έρχομαι». Ύστερα είδε ένα κέικ τυλιγμέ- νο με σελοφάν πάνω στον πάγκο, ένα κέικ με φρούτα, σαν με- γάλο καφετί τούβλο με κερασάκια από πάνω, και το αγόρασε, για να το δώσει στην κυρία Ρόμπιτσεκ. Το σπίτι της κυρίας Ρόμπιτσεκ ήταν σαν της Tερίζ, μόνο που ήταν χτισμένο με σκουρόχρωμη πέτρα και ήταν πολύ πιο σκο- τεινό και καταθλιπτικό. Δεν είχε φως στους διαδρόμους, και όταν η κυρία Ρόμπιτσεκ άναψε το φως στον διάδρομο του τρίτου ορόφου, η Tερίζ πρόσεξε ότι το κτίριο δεν ήταν πολύ καθαρό. Oύτε το δωμάτιο της κυρίας Ρόμπιτσεκ ήταν ιδιαίτερα καθαρό, και το κρεβάτι της ήταν ξέστρωτο. Η Tερίζ αναρωτή- θηκε αν η κυρία Ρόμπιτσεκ σηκωνόταν από το κρεβάτι τόσο κουρασμένη όσο και όταν έπεφτε. Η Tερίζ έμεινε να στέκει όρθια μες στη μέση του δωματίου, καθώς η κυρία Ρόμπιτσεκ προχώρησε σέρνοντας με κόπο τα πόδια της προς την κουζινού- λα, αφού της πήρε από τα χέρια τη σακούλα με τα φαγητά. Η Tερίζ αισθάνθηκε πως τώρα που η κυρία Ρόμπιτσεκ ήταν σπίτι της, όπου κανείς δεν μπορούσε να τη δει, επέτρεπε στον εαυτό της να δείχνει όσο κουρασμένη ήταν στην πραγματικότητα. Η Tερίζ δεν μπορούσε να θυμηθεί αργότερα πώς ξεκίνησε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τη συζήτηση που προηγήθηκε και που έτσι κι αλλιώς δεν είχε καμία σημασία. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η κυρία Ρόμπιτσεκ απομακρύνθηκε, ανεξήγητα, λες και την είχε καταλάβει κάποιο πνεύμα, άρχισε ξαφνικά να μουρμουρί- ζει αντί να μιλάει, και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά ανάσκελα πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι. Η Tερίζ δεν άντεχε αυτό το αδιάκοπο μουρμουρητό, το αμυδρό απολογητικό χαμόγελο, τη φριχτή, σοκαριστική ασχήμια του κοντού ταλαιπωρημένου σώματος με τη φουσκωμένη κοιλιά, και το απολογητικά γερμένο κεφάλι που εξακολουθούσε να την κοιτάζει τόσο ευγενικά που δεν κατά- φερνε να συγκεντρωθεί και να ακούσει τι έλεγε.