Κάρολ

P A T R I C I A H I G H S M I T H 20 «Θα ήθελα αυτή την κούκλα, αλλά με κίτρινο φόρεμα» της είπε μια άλλη γυναίκα, σπρώχνοντας μια κούκλα προς το μέρος της, και η Tερίζ γύρισε, πήρε από ένα ράφι την κούκλα που ήθελε και της την έδωσε. Η Tερίζ παρατήρησε ότι το στόμα και τα μάγουλα αυτής της γυναίκας έμοιαζαν με κείνα της μητέρας της – λίγο βλογιοκομ- μένα, μακιγιαρισμένα με σκούρο ροζ μέικ απ, που τα χώριζε ένα λεπτό κόκκινο στόμα, γεμάτο κάθετες ζάρες. «Όλες οι κούκλες που πίνουνε νερό και κάνουνε πιπί σ’ αυτό το μέγεθος βγαίνουνε;» Δεν χρειαζόταν καμία δεινότητα στις πωλήσεις. Oι πελάτες ήθελαν μια κούκλα, όποια να ’ναι, για χριστουγεννιάτικο δώρο. Όλη η ιστορία ήταν να σκύβεις και να βγάζεις έξω κουτιά για να βρεις μια κούκλα με καστανά μάτια αντί για μπλε, να φω- νάζεις την κυρία Χέντριξον να ανοίξει μια βιτρίνα με το κλειδί της, κάτι που έκανε, αν και απρόθυμα, αν ήταν σίγουρη ότι η συγκεκριμένη κούκλα δεν υπήρχε στα ράφια, να ελίσσεσαι στον διάδρομο πίσω από τον πάγκο για να τοποθετήσεις με προσο- χή κάποια πουλημένη κούκλα πάνω στις στοίβες τα κουτιά όπου γινόταν η συσκευασία δώρου και οι οποίες πάντα ψήλωναν και πάντα σωριάζονταν, όσο συχνά κι αν έρχονταν από την κίνηση εμπορευμάτων για να πάρουν τα πακέτα. Παιδιά σπάνια έρχο- νταν εδώ. Πίστευαν πως ο Άγιος Βασίλης θα έφερνε τις κούκλες, ο Άγιος Βασίλης που αντιπροσωπευόταν απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους με τα φουριόζικα πρόσωπα και τα αρπακτικά χέρια. Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να υπήρχε μια κάποια καλή προαί- ρεση σε όλον αυτό τον κόσμο. Ακόμα και πίσω από τα ψυχρά, πουδραρισμένα πρόσωπα των γυναικών με τα βιζόν και τις ζιμπελίνες, που ήταν κατά κανόνα οι πιο αλαζονικές και που αγόραζαν βιαστικά τις πιο μεγάλες και πιο ακριβές κούκλες, τις κούκλες με φυσικό μαλλί που άλλαζαν ρούχα. Υπήρχε σί-