Η καρδιά του κτήνους

[ 10 ] περιποιηθεί τον εαυτό της λόγω απανωτών εγκεφαλικών επεισοδίων. Αληθεύει;». Θέλησα να κλάψω από τη χαρά μου. Περίμενε μήπως, ο κρετίνος, να τον διαψεύσω; «Μάλιστα, κύριε διοικητά» απάντησα, προσπαθώντας να διατηρήσω κατά το δυνατόν θλιμμένο ύφος. «Εγώ ξέρω πώς κατασκευάζονται όλα αυτά τα σκουπί- δια!» έγινε ξαφνικά επιθετικός και με κάρφωσε με τα γελαδί- σια του μάτια, λες και με συνέλαβε επ’ αυτοφώρω να πλα- στογραφώ. «Δεν πιστεύω να με θεωρείς ηλίθιο;» Τον θεωρούσα, όσο και κάθε άλλος στο τάγμα. Δεν ήμουν όμως εξίσου ηλίθιος για να το παραδεχτώ. «Ας είναι» μουρμούρισε, φανερά πως μου κάνει χάρη. Υπέγραψε την απόλυσή μου και πρόσθεσε χλευαστικά: «Κα- λός πολίτης». Εκείνη τη στιγμή ξέχασα όλες τις εξόδους που μου είχε στοιχίσει η ξεροκεφαλιά του· αν μπορούσα να τον φιλήσω ή να του τσιμπήσω τα μαγουλάκια…Περιορίστηκα εντούτοις σ’ έναν τυπικό χαιρετισμό. Δεν ισχυρίζομαι πως οι συνάδελφοι μοιράστηκαν την ευ- φορία μου. Ως προστάτης οικογενείας που θα υπηρετούσε μισή θητεία ήμουν ήδη σεσημασμένος. Τώρα, χάρη στην ανι- κανότητα της λατρευτής μου μαμάς, βγαίνω αυθημερόν – θα μου χρωστούν κι έναν επιπλέον μήνα! Δεν βλέπω, ειλικρινά, γιατί θα έπρεπε να ενθουσιαστούν οι βασανιστές μου.