Κάποτε υπήρχαν λύκοι

C H A R L O T T E M C C O N A G H Y 14 πούσαν ρυθμικά τη ραχοκοκαλιά μου. Και μέσα στα αδύ- νατα μπράτσα της, ήμουν πάλι άθικτη. Εγώ, χωρίς αίμα και καμιά πληγή στην πραγματικότητα. Ήξερα πάντα ότι έχω κάτι διαφορετικό, ωστόσο εκείνη τη μέρα αναγνώρισα για πρώτη φορά πως είναι επικίνδυνο. Ήταν επίσης η μέρα, καθώς βγήκα τρεκλίζοντας από την παράγκα στο παρατεταμένο μενεξελί δειλινό, που κοίταξα στις παρυφές των δέντρων και είδα τον πρώτο μου λύκο και με είδε κι εκείνος. � Τ ώρα, σ’ ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου, το σκοτάδι είναι βαρύ κι οι ανάσες τους βρίσκονται παντού. Ημυρωδιά έχει αλλάξει. Εξακολουθεί να είναι ζεστή και γήινη, αλλά πιο γλυκιά τώρα, που σημαίνει ότι υπάρχει φόβος, ότι κά- ποιο απ’ αυτά είναι ξύπνιο. Τα χρυσαφένια μάτια της βρίσκουν ελάχιστο φως, αρκεί ωστόσο για να το αντικατοπτρίσουν. Ήρεμα , της λέω σιωπηλά. Είναι η λύκαινα νούμερο Έξι, η μητέρα, και με παρα- κολουθεί από το μεταλλικό κλουβί της. Το τρίχωμά της είναι ανοιχτόχρωμο σαν τον χειμωνιάτικο ουρανό. Οι πα- τούσες της μέχρι τώρα δεν είχαν γνωρίσει τι αίσθηση έχει το ατσάλι. Αν μπορούσα, θα της διέγραφα αυτή τη γνώ- ση. Είναι μια παγερή γνώση. Το ένστικτό μου με καθο- δηγεί να προσπαθήσω να την ηρεμήσω με γλυκόλογα ή μ’ ένα τρυφερό άγγιγμα, όμως αυτό που τη φοβίζει πε-