Κάποτε υπήρχαν λύκοι

C H A R L O T T E M C C O N A G H Y 12 Η Άγκι έγνεψε καταφατικά. «Είστε προετοιμασμένες;» Κι άλλο νεύμα. Έβλεπα το χνουδωτό κουνέλι και όλες τις λεπίδες. Δεν κουνιόταν · ήταν ήδη πεθαμένο. «Ελάτε εδώ τότε». Σταθήκαμε δεξιά κι αριστερά του, με τις μύτες μας να προεξέχουν πάνωαπό τον πάγκο του. Από εκείνο το σημείο μπορούσα να δω όλα τα όμορφα χρώματα της γούνας του, καστανοκόκκινο και θαμπόπορτοκαλί, ζεστό κρεμκαι γκρι, άσπρο και μαύρο. Ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων που σκο- πό είχε, υπέθετα, να το κάνει αόρατο και να αποτρέψει αυτή ακριβώς τη μοίρα. Το καημένο το κουνέλι. «Καταλαβαίνετε γιατί το κάνωαυτό;» μας ρώτησε ο μπα- μπάς. Γνέψαμε κι οι δυο καταφατικά. «Διαβίωση αυτοσυντή- ρησης» αποκρίθηκε η Άγκι. «Που σημαίνει; Ίντι;» «Κυνηγάμε μονάχα ό,τι χρειαζόμαστε και δίνουμε πίσω στο οικοσύστημα, καλλιεργούμε το φαγητό μας, ζούμε με όση περισσότερη αυτάρκεια μπορούμε» απάντησα εγώ. «Σωστά. Τιμάμε λοιπόν αυτό το πλάσμα και το ευχαρι- στούμε που μας τρέφει». «Ευχαριστούμε» είπε η Άγκι κι ύστερα εγώ. Είχα την αί- σθηση πως το κουνέλι δεν είχε καμιά σκασίλα για την ευγνω- μοσύνημας. Απολογήθηκα θλιμμένη από μέσαμου.Μα όλο αυτό το διάστημα, κάτι γαργαλούσε την κοιλιά μου ως τα βάθη της. Ήθελα να φύγω από εκεί μέσα. Αυτή ήταν η επι-