Κάποτε υπήρχαν λύκοι

C H A R L O T T E M C C O N A G H Y 18 ρες δρασκελιές στο κλουβί της κόρης της και ξαπλώνει δίπλα της. Κάτι ξυπνάει μέσα μου, κάτι ζεστό κι ευάλωτο που έχω καταλήξει να φοβάμαι. Κινδυνεύω εδώ. «Ας την πούμε Σταχτούλα» προτείνει ο Ίβαν. Η αυγή βάφει χρυσαφένιο τον γκρίζο κόσμο και, καθώς ανατέλλει ο ήλιος, τα άλλα δυο ζώα αναδεύονται από τον ναρκωμένο τους ύπνο. Και οι τρεις λύκοι βγαίνουν από τα κλουβιά τους στα τέσσερα στρέμματα του λαμπερού δάσους που τους αναλογούν. Προς το παρόν, αυτή είναι η μόνη έκταση που τους δίνεται και δεν αρκεί, μακάρι να μη χρεια­ ζόταν να την κυκλώνουν συρματοπλέγματα. Κάνοντας μεταβολή για να γυρίσω στο φορτηγό, λέω: «Όχι ονόματα. Είναι η νούμερο Έξι». Πριν από όχι και πολλά χρόνια, ακόμα και αναλογικά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, αυτό το δάσος δεν ήταν μικρό κι αραιό, ήταν στιβαρό κι έσφυζε από ζωή. Πλούσιο σε σουρβιές, λεύκες, σημύδες, άρκευθους και βελανιδιές, εκτεινόταν σε μια απέραντη έκταση, χρωματίζοντας τους γυμνούς πλέον λόφους της Σκοτίας και παρέχοντας τρο- φή και καταφύγιο σε κάθε είδους μη εξημερωμένα πλά- σματα. Και μέσα σ’ αυτές τις ρίζες και τους κορμούς και τους θόλους από φυλλωσιές, έτρεχαν λύκοι. Σήμερα, οι λύκοι περπατάνε πάλι σ’ αυτό το έδαφος που έχει να τους δει εδώ και εκατό χρόνια. Άραγε, τα σώματά τους θυμούνται αυτή τη γη όπως τους θυμάται αυτή; Τους