Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 18 ] στο σχολείο το κλαρινέτο του. Εκεί που ο Κόλιν κατήγγειλε τον θεσμό της οικογένειας, εγώ κορόιδευα το πολιτικό σύ- στημα και ο Άλεξ προέβαλλε φιλοσοφικές αντιρρήσεις για την αισθητή φύση της πραγματικότητας, ο Έιντριαν κρατού- σε τις απόψεις του για τον εαυτό του – τουλάχιστον στην αρ- χή. Έδινε την εντύπωση ότι πίστευε σε διάφορα πράγματα. Κι εμείς το ίδιο · μόνο που θέλαμε να πιστεύουμε σε κάτι δικό μας, παρά σε ό,τι είχαν αποφασίσει άλλοι για λογαριασμό μας. Εξού και θεωρούσαμε ότι μας χαρακτήριζε καθαρτήριος σκε- πτικισμός. Το σχολείο βρισκόταν στο κεντρικό Λονδίνο, και καθημε- ρινά ταξιδεύαμε ως εκεί ο καθένας από τη συνοικία του, περ- νώντας από το ένα σύστημα ελέγχου στο άλλο. Εκείνο τον καιρό τα πράγματα ήταν απλούστερα: υπήρχαν λιγότερα λε- φτά, καθόλου ηλεκτρονικές συσκευές, ελάχιστη τυραννία της μόδας και διόλου γκόμενες. Δεν υπήρχε επομένως κανένας περισπασμός από τα ανθρώπινα και υιικά καθήκοντά μας, που ήταν να μελετάμε, να περνάμε στις εξετάσεις, να εκμεταλλευ- τούμε αυτά τα προσόντα για να βρούμε δουλειά και μετά να δημιουργήσουμε έναν τρόπο ζωής πληρέστερο από των γο- νιών μας αλλά όχι απειλητικά διαφορετικό, έναν τρόπο ζωής που οι γονείς θα τον ενέκριναν, χωρίς ωστόσο να παύουν κατ’ ιδίαν να τον συγκρίνουν με τη δική τους προηγούμενη ζωή, που, όντας απλούστερη, ασφαλώς υπερείχε. Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν λεγόταν ανοιχτά · ο καθωσπρέπει κοινωνικός