Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 15 ] «Σοβαρά;Τότε εγώθα έμεναχωρίς δουλειά– έτσι δεν είναι;» Ακούστηκαν μερικά δουλοπρεπή γέλια και ύστερα ο γερο-Τζο Χαντ συγχώρεσε την εορταστική οκνηρία μας και μας ενημέ- ρωσε για τον πολύγαμο εστεμμένο σφαγέα. Στο διάλειμμα που ακολούθησε, έψαξα να βρω τον Φιν. «Είμαι οΤόνι Γουέμπστερ». Μου έριξε ένα επιφυλακτικό βλέμ- μα. «Ωραία η ατάκα που πέταξες στον Χαντ». Δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται σε τι αναφερόμουν. «Αυτό για το ότι κάτι συ- νέβη». «Α, ναι. Απογοητεύτηκα λιγάκι που δεν το σχολίασε». Αυτό δεν ήταν κάτι που περίμενα ν’ακούσω. Μια άλλη λεπτομέρεια που θυμάμαι: εμείς οι τρεις, σαν σύμβολο του δεσμού μας, φορούσαμε τα ρολόγια μας με το καντράν γυρισμένο στη μέσα πλευρά του καρπού. Επρόκειτο ασφαλώς για επιτήδευση, ίσως όμως και για κάτι περισσότερο. Έκανε τον χρόνο να μοιάζει σαν κάτι προσωπικό έως και κρυ- φό. Περιμέναμε ότι ο Έιντριαν θα πρόσεχε τη χειρονομία και θα μας μιμούνταν – αλλά δεν το έκανε. Αργότερα εκείνη τη μέρα –ή ίσως κάποια άλλη– είχαμε δύο συνεχόμενες ώρες αγγλικά με τον Φιλ Ντίξον, έναν νεαρό κα- θηγητή που είχε μόλις έρθει από το Κέμπριτζ. Του άρεσε να χρησιμοποιεί σύγχρονα κείμενα και ναμας κάνει ξαφνικάπρο- κλητικές ερωτήσεις του είδους: «ΟΤ. Σ. Έλιοτ λέει ότι όλα περι-