Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 14 ] είχαν στραφεί αλλού. «Για πες μας, εσύ Μάρσαλ, πώς θα περι- έγραφες τη βασιλεία του Ερρίκου του Όγδοου;» Η ανακούφισή μας ήταν μεγαλύτερη από την περιέργειά μας, γιατί ο Μάρσαλ ήταν ένας επιφυλακτικός σκράπας, που του έλειπε η εφευρετικότητα της πραγματικής άγνοιας. ΟΜάρ- σαλ έψαξε πρώτα για τις πιθανές περιπλοκές που μπορούσε να κρύβει η ερώτηση και στο τέλος εντόπισε μια απάντηση. «Επικρατούσε αναβρασμός, κύριε». Στα πρόσωπα όλων σχηματίστηκε ένα δύσκολα ελεγχό- μενο ειρωνικό χαμόγελο · μέχρι και ο Χαντ κόντεψε να χαμο- γελάσει. «Θα ήθελες να μας το αναπτύξεις λιγάκι;» ΟΜάρσαλ συγκατάνευσε, κουνώντας αργά το κεφάλι του, τοσκέφτηκε κάπως περισσότερο και αποφάσισε πως δεν ήταν πια ώρα για επιφυλάξεις. «Θα έλεγα ότι επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός, κύριε». «Εσύ, Φιν, έχεις ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη περίοδο;» Ονεοφερμένος καθόταν ένα θρανίο πιο μπροστά από εμέ- να και στααριστεράμου, και δεν είχε δείξει καμίαφανερήαντί- δραση στις ανοησίες του Μάρσαλ. «Φοβάμαι πως όχι, κύριε. Υπάρχει όμως μία σχολή σκέψης σύμφωνα με την οποία το μόνο που μπορεί να πει κανείς για οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας –ακόμη και για την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου, για παράδειγμα– είναι ότι “κάτι συνέβη”».