Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 13 ] και τα ταιριάσματα είχαν παγιωθεί προ πολλού κι εμείς είχαμε αρχίσει ήδη ναφανταζόμαστε την απόδρασή μας από το σχο- λείο στη ζωή. Τον έλεγαν Έιντριαν Φιν κι ήταν ένα ψηλό ντρο- παλό αγόρι, που στην αρχή δεν σήκωνε το βλέμμα και δεν ανοιγόταν.Τις δυοπρώτες μέρες δεν τουδώσαμε σχεδόν καμία προσοχή · στο σχολείο μας δεν είχαμε τελετές υποδοχής, πόσο μάλλον το αντίθετό τους: καψόνια εισδοχής. Σημειώσαμε απλώς την παρουσία του και περιμέναμε. Οι καθηγητές ενδιαφέρονταν περισσότερο γι’αυτόν απ’ό,τι εμείς. Εκείνοι έπρεπε νασταθμίσουν την ευφυΐα και την αίσθη- ση αυτοπειθαρχίας που διέθετε και να εκτιμήσουν πόσο καλή ήταν η προηγούμενη μόρφωσή του κι αν θα μπορούσε να αποδειχθεί «υλικό ακαδημαϊκών προδιαγραφών». Το τρίτο πρωινό εκείνου του φθινοπωρινού εξαμήνου, είχαμε μάθημα Ιστορίας με τον γερο-Τζο Χαντ: πικρόχολα ευπροσήγορος μέ- σα στο κοστούμι του με το γιλέκο, ήταν ένας καθηγητής του οποίου το σύστημα ελέγχου εξαρτιόταν από τη διατήρηση επαρκούς αλλά όχι υπερβολικής ανίας. «Θα θυμάστε ασφαλώς ότι σας ζήτησα να κάνετε λίγη προ- παρασκευαστική μελέτη για τη βασιλεία του Ερρίκου του Όγδοου». Ο Κόλιν, ο Άλεξ κι εγώ ανταλλάξαμε λοξές ματιές, ελπίζοντας πως η ερώτηση δεν θα τιναζόταν σαν δόλωμα από το καλάμι του ψαρά για να προσγειωθεί στα κεφάλια μας. «Ποιος θα ήθελε λοιπόν να μας κάνει μια σύντομη περιγραφή της εποχής;» Έβγαλε το συμπέρασμα από τα μάτια μας, που