Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 19 ] δαρβινισμός της αγγλικής μεσοαστικής τάξης ήταν πάντοτε ανεκδήλωτος. «Αυτοί οι γαμημένοι μπάσταρδοι οι γονείς» παραπονέθηκε μια Δευτέρα ο Κόλιν, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. «Όταν είσαι μικρός τους θεωρείς εντάξει, και μετά συνειδητο- ποιείς ότι είναι σαν…» «Τον Ερρίκο τονΌγδοο, Κολ;» πρότεινε ο Έιντριαν. Η ειρω- νεία του είχε αρχίσει να μας εκνευρίζει, όπως και το γεγονός ότι θα μπορούσε να στραφεί και εναντίον μας. Όποτε μας πεί- ραζε ήμας ανακαλούσε στησοβαρότητα, εμέναμε αποκαλού- σεΆντονι, τονΆλεξ, Αλεξάντερ και τον Κόλιν, που τοόνομά του δεν είχε πληρέστερη εκδοχή, τον έκοβε σε Κολ. «Εμένα δεν θα με πείραζε αν ο πατέρας μου είχε μισή ντου- ζίνα συζύγους». «Κι αν ήταν απίστευτα πλούσιος». «Και τον είχε ζωγραφίσει ο Χολμπάιν». «Και είχε ξαποστείλει τον Πάπα». «Και για ποιο λόγο ακριβώς είναι οι γονείς σου Γάμα Μπι;» ρώτησε οΆλεξ τον Κόλιν. «Ήθελα να πάμε στο λούνα παρκ, και μου είπαν ότι το Σαβ- βατοκύριακο έπρεπε να ασχοληθούν με τον κήπο». Σωστάλοιπόν: ήτανγαμημένοι μπάσταρδοι. Γιαόλους, εκτός από τον Έιντριαν, ο οποίος άκουγε τις καταγγελίες μας, αλλά σπανίως συμμετείχε. Κι ας θεωρούσαμε πως εκείνος είχε περισ- σότερους λόγους από τον καθένα. Η μητέρα του είχε σηκωθεί