Καπιταλισμός καπούτ

ΆΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΏΣΗ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΊΑΣ ΤΗΣ ΛΙΤΌΤΗΤΑΣ / 27 σκονται σε τόσο δεινή θέση αναζητούν πρόσφυγες για να τους βοηθήσουν με κάνει να ντρέπομαι, ειδικά όταν αναλογίζομαι τις υστερικές εκστρατείες κατά των προσφύγων στη χώρα μου. Επόμενη στάση: Η «Κλινική της Αλληλεγγύης» (Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης). Το 30% των Ελλήνων δεν είναι δικαιούχοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – αυτό σημαίνει ότι τρία εκα- τομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε στον γιατρό σε περί- πτωση ανάγκης. Και σε εκατοντάδες χιλιάδες κόβεται το ρεύμα γιατί δεν έχουν να το πληρώσουν. «Ήμασταν τριάντα τρελοί που είχαμε την ιδέα να ιδρύσουμε μια κλινική γι’ αυτούς τους ανθρώπους» μου λέει η Κατερίνα γελώ- ντας. Τώρα εργάζονται στην κλινική τριακόσιοι εθελοντές, ενώ άλλοι τριακόσιοι γιατροί δέχονται δωρεάν στο ιατρείο τους ασθε- νείς που τους στέλνει η Κλινική της Αλληλεγγύης. Η κλινική είναι στριμωγμένη σε έναν όροφο σε κάποιο παλιό κτίριο τουΕργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στο φτωχότερο δυτικό τμήμα της πόλης. «Οδοντίατροι, γυναικολόγοι, παθολόγοι – έχουμε τους πάντες. Μια έγκυος για να γεννήσει σε κανονικό μαιευτήριο πρέπει να πληρώ- σει 900 ευρώ. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου, αν μια γυναίκα δεν μπο- ρούσε να πληρώσει, το νοσοκομείο κρατούσε το μωρό ενέχυρο». Αυτά είναι τα μέρη όπου η ανθρωπιστική καταστροφή είναι πασιφανής. Γιατί, κατά τ’ άλλα, τις εικόνες της κρίσης πρέπει να ψάξεις για να τις βρεις. Δεν είναι ορατές στην καθημερινότητα. Οι άνθρωποι είναι κομψά ντυμένοι. Τα καφέ και τα μπαρ είναι γεμάτα, και αυτό γιατί πρέπει να δίνεις το παρών αν δεν θέλεις να εγκαταλείψεις τα πάντα, αφού είναι σημεία άτυπης οικονο- μίας και δικτύωσης. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, θα δει ότι οι θαμώνες επί τέσσερις ώρες παιδεύουν μια μπίρα και κατά τ’ άλλα πίνουν νερό. Σχεδόν κάθε Έλληνας έχει δικό του σπίτι, οπότε τα έξοδα κατοίκησης είναι χαμηλά. Όποιος έχει και δεύ-