Κανείς δεν άναβε τα φώτα

Φ Ε Λ Ι Σ Μ Π Ε Ρ Τ Ο Ε Ρ Ν Α Ν Τ Ε Σ 12 Κοίταξα τους υπόλοιπους και είδα ότι τον άκουγαν ανυπό- μονα· στεκόμασταν όλοι όρθιοι και δεν ξέραμε τι να κά- νουμε τα χέρια μας. Η γυναίκα με τα ξέπλεκα κυματιστά μαλλιά πλησίασε προς το μέρος μας. Της έριξα μια ματιά και ύστερα κοίταξα το άγαλμα. Δεν ήθελα να ακούσω την ιστορία, επειδή η προσπάθεια εκείνου του ανθρώπου που κυνηγούσε τις λέξεις μού προκαλούσε δυσφορία: ήταν σαν να είχε βαλθεί το άγαλμα να χαστουκίζει τα περιστέρια. Ο κόσμος που με περιστοίχιζε δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακούει τον κύριο που έλεγε την ιστορία, ενώ εκεί- νος συνέχιζε με αδέξιο πείσμα και σαν να ήθελε να πει: «Εγώ είμαι πολιτικός, όπως ξέρω να αυτοσχεδιάζω ομιλίες, έτσι ξέρω και να αφηγούμαι ενδιαφέρουσες ιστορίες». Ανάμεσα σε αυτούς που ακούγαμε ήταν κι ένας νεαρός που είχε στο μέτωπο ένα παράξενο σημάδι: ήταν μια σκού- ρα λωρίδα, στο σημείο όπου φυτρώνουν τα μαλλιά, η οποία σε διάφορα σημεία κατέβαινε χαμηλά στο μέτωπο και είχε το χρώμα πυκνής γενειάδας που την έχουν πρόσφατα ξυ- ρίσει και καλύψει με πούδρα. Κοίταξα τη γυναίκα με τα ξέπλεκα μαλλιά και με έκπληξη είδα ότι κι εκείνη κοιτού- σε τα μαλλιά μου. Και, τότε, ο πολιτικός ολοκλήρωσε την ιστορία του και όλοι χειροκρότησαν. Σκεφτόμουν ότι δεν είχα το κουράγιο να τον συγχαρώ, όταν μία από τις χήρες μού είπε: «Παρακαλώ, καθίστε». Καθίσαμε όλοι και ακού- στηκε ένας αναστεναγμός γενικής ανακούφισης · χρειά- στηκε όμως να σηκωθώ ξανά, επειδή μία από τις χήρες θέλησε να με συστήσει στη νεαρή με τα κυματιστά μαλλιά, η οποία, όπως αποδείχτηκε, ήταν ανιψιά της. Με προσκά-