Κανείς δεν άναβε τα φώτα

Φ Ε Λ Ι Σ Μ Π Ε Ρ Τ Ο Ε Ρ Ν Α Ν Τ Ε Σ 14 «Αμάν πια, αυτός ο κύριος με την ιστορία του! Τι ισχυ- ρογνώμων!» Μετά χαράς θα του έλεγα: «Κι εσείς, τι θηλυπρεπής!», αλλά αντ’ αυτού τον ρώτησα: «Ξέρετε πώς λέγεται;» «Ποιος;» «Ο κύριος… ισχυρογνώμων». «Α, δεν θυμάμαι. Έχει ένα αριστοκρατικό όνομα. Είναι πολιτικός και πάντα τον βάζουν κριτή στους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς». Κοίταξα τον νεαρό με το μαδημένο μέτωπο, που έκανε έναν μορφασμό σαν να έλεγε: «Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή!». Όταν η ανιψιά επέστρεψε, σήκωσε από τον καναπέ τον «θηλυπρεπή» νεαρό τραβώντας τον από το μπράτσο και μερικές σταγόνες νερού έπεσαν στο σακάκι του. Και στη στιγμή είπε: «Δεν συμφωνώ μαζί σας…» «Σε τι;» «…και μάλιστα μου κάνει εντύπωση που δεν ξέρετε τι κάνει ένα δέντρο για να έρθει περίπατο μαζί μας». «Τι;» «Επαναλαμβάνεται με μεγάλες δρασκελιές». Της δώσαμε συγχαρητήρια για την ιδέα της κι εκείνη ενθουσιασμένη συνέχισε: «Επαναλαμβάνεται σε μια λεωφόρο υποδεικνύοντάς μας τον δρόμο· ύστερα όλα τα δέντρα μαζί συγκεντρώνονται στο βάθος και σκύβουν για να δουν ότι ερχόμαστε, και