Καμένη

[ 14 ] χτηκε σαν φίδι γύρω από τον λαιμό του και τον έσφιξε, τον έριξε κάτω και τον κάρφωσε πάλι στο χώμα. «Τι θέλεις από μένα;» της είπε βραχνά. «Θέλω να ακολουθήσεις το πνεύμα της Ζόι στον Άλλο Κό- σμο και να φροντίσεις ότι κανένας από τους φίλους της» –πρό- φερε τη λέξη με χλευασμό– «δε θα μπορέσει να βρει τρόπο να την κάνει να ξαναενωθεί με το σώμα της». Το σοκ διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα τον αθάνατο. «Η Νύχτα με εξόρισε από τον Άλλο Κόσμο. Δεν μπορώ ν’ ακολου- θήσω τη Ζόι εκεί πέρα». «Ω, κάνεις λάθος, αγάπη μου. Βλέπεις, πάντα σκέφτεσαι πολύ κυριολεκτικά. Η Νύχτα σ’ έδιωξε, εξέπεσες και τώρα δεν μπορείς να επιστρέψεις – κι εσύ επί αιώνες πίστευες ότι αυτό είναι, πάει και τελείωσε. Και η αλήθεια είναι ότι, αν το δούμε κυριολεκτικά, πράγματι, δεν μπορείς». Η Νεφερέτ αναστένα- ξε θεατρινίστικα, καθώς ο Καλόνα την κοιτούσε ανέκφραστος. «Το υπέροχο κορμί σου εκδιώχθηκε, αυτό είναι όλο. Αλλά είπε τίποτα η Νύχτα για την αθάνατη ψυχή σου;» «Δε χρειαζόταν να το πει. Αν η ψυχή χωριστεί για πολύ και- ρό από το σώμα, το σώμα πεθαίνει». «Ναι, αλλά το σώμα σου δεν είναι θνητό, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να αποχωριστεί επ’ αόριστον την ψυχή του δίχως να πεθάνει» είπε η Νεφερέτ. Ο Καλόνα πάσχισε να κρύψει από το πρόσωπό του τη φρίκη που τον κυρίεψε ακούγοντάς την. «Είναι αλήθεια ότι δεν μπο- ρώ να πεθάνω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα παραμείνω αβλα- βής αν το πνεύμα μου αφήσει για πολύ το σώμα μου». Μπορεί να γεράσω… να τρελαθώ… να μετατραπώ σ’ ένα απέθαντο κουφάρι του εαυ- τού μου… Οι πιθανότητες γύριζαν σαν σβούρα στο μυαλό του.