Καμένη

[ 12 ] στρο στο Κάπρι. Ανέβασέ με στην κορυφή, όσο γίνεται πιο κοντά στον ουρανό, και θα ξαναβρώ τη δύναμή μου». «Φαντάζομαι πως ναι – αν είχα τη διάθεση να το κάνω. Όμως έχω άλλα σχέδια για σένα, αγάπη μου». Η Νεφερέτ ύψωσε τα χέρια της, τεντώνοντάς τα από πάνω του. Ενώ συνέ- χισε να μιλάει, άρχισε να κινεί τα μακριά της δάχτυλα στον αέρα, σχηματίζοντας περίτεχνα σχέδια, σαν αράχνη που υφαί- νει τον ιστό της. «Δε θα επιτρέψω στη Ζόι να μπλεχτεί κι άλλη φορά στα πόδια μας». «Η συντριβή της ψυχής σημαίνει θανατική καταδίκη. Η Ζόι δεν αποτελεί πλέον απειλή για μας» είπε ο Καλόνα, παρακο- λουθώντας τη Νεφερέτ με άγρυπνο βλέμμα. Γύρω της είχε μα- ζευτεί ένα κολλώδες σκοτάδι, το οποίο εκείνος γνώριζε πολύ καλά. Είχε περάσει άπειρες ζωές πολεμώντας το, προτού εν- στερνιστεί την παγερή του δύναμη. Η μαυρίλα πάλλονταν και δονούνταν με γνώριμο τρόπο κάτω από τα δάχτυλά της, δίχως να ηρεμεί στιγμή. Ήταν λάθος που μπορούσε να παίζει το σκοτάδι κυριολεκτικά στα δάχτυλα. Η σκέψη διαπέρασε σαν αντίλαλος πένθιμης καμπάνας το εξαντλημένο του μυαλό. Κανονικά μια μεγάλη ιέρεια δε θα έπρεπε να έχει τέτοια δύναμη. Όμως η Νεφερέτ δεν ήταν πλέον απλώς μια μεγάλη ιέρεια. Είχε ξεπεράσει προ πολλού τα όρια αυτού του ρόλου και δεν είχε καμία δυσκολία να ελέγξει το ζωντανό σκοτάδι που συ- γκέντρωνε γύρω της. Έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε αθάνατη, συνειδητοποίησε ο Κα- λόνα, και μαζί με τη συνειδητοποίηση αυτή, ο φόβος ήρθε να ενωθεί με τη μεταμέλεια, την απελπισία και την οργή που σιγόβραζαν ήδη στα κατάβαθα του έκπτωτου πολεμιστή της Νύχτας.