Καμένη

[ 11 ] θα λέγαμε ότι έφυγε ήσυχα ήσυχα. Αν και αναρωτιέμαι πόσοι βρικόλακες ένιωσαν επίσης το πλήγμα που σου προκάλεσε το μυξιάρικο ακριβώς πριν αναχωρήσει από τον κόσμο». Η Νεφε- ρέτ χτύπησε συλλογισμένη το πιγούνι της με το μακρύ, μυτε- ρό της νύχι. Ο Καλόνα έμεινε σιωπηλός, πασχίζοντας να αυτοσυγκε- ντρωθεί και να περιμαζέψει το καταρρακωμένο πνεύμα του. Όμως ήταν απτή και έντονη η παρουσία της γης πάνω στην οποία κείτονταν το κορμί του, και ο Καλόνα δεν είχε τη δύναμη να πετάξει ψηλά και να θρέψει την ψυχή του από τα ανάρια απομεινάρια του Άλλου Κόσμου που πλανιόντουσαν εκεί πάνω. «Μπα, δε φαντάζομαι να το ένιωσε κανείς τους» συνέχισε η Νεφερέτ με την ψυχρή και γεμάτη υστεροβουλία φωνή της. «Κανείς τους δεν επικοινωνεί με το Σκότος, μ’ εσένα , όπως εγώ. Έτσι δεν είναι, αγάπη μου;» «Μας ενώνει κάτι μοναδικό» κατάφερε να πει ο Καλόνα, αν και ξαφνικά άρχισε να εύχεται να μην ήταν αλήθεια αυτό. «Όντως…» είπε αφηρημένα η Νεφερέτ, βυθισμένη ακόμη στις σκέψεις της. Μα τότε άνοιξε διάπλατα τα μάτια της, συ- νειδητοποιώντας ξαφνικά και κάτι άλλο. «Καιρό αναρωτιό- μουν πώς κατάφερε η Α-για να σε πληγώσει τόσο, εσένα , έναν αθάνατο με το απίθανο σωματικό σου σθένος, επιτρέποντας σ’ εκείνες τις γελοίες Τσερόκι καρακάξες να σε παγιδεύσουν. Πιστεύω ότι η μικρούλα Ζόι έδωσε επιτέλους την απάντηση που τόσο επιμελώς εσύ μου κρατούσες κρυφή. Το σώμα σου μπορεί να πληγωθεί, αλλά μόνο μέσω του πνεύματός σου. Εν- διαφέρον δεν είναι;» «Θα γίνω καλά». Ο Καλόνα μπόλιασε τη φωνή του με όση περισσότερη δύναμη μπορούσε. «Πήγαινέ με πίσω στο κά-