Καμένη

[ 10 ] χρό σκοτάδι της κατακερματισμένης νυχτιάς, ενώ τα συναι- σθήματα συγκλόνιζαν την ταραγμένη του ψυχή. Κάπου στις εσχατιές του νου του αντιλαμβανόταν πόσο γνώριμο ήταν αυ- τό που του είχε συμβεί. Είχε πέσει πάλι, μόνο που αυτή τη φορά η πτώση του ήταν πιότερο πνευματική παρά σωματική – αν και ούτε το σώμα του το ’νιωθε πια δικό του, σαν να μην μπορούσε να το ελέγξει. Αισθάνθηκε την παρουσία της πριν του μιλήσει. Καλώς ή κακώς, εξαρχής έτσι ήταν μεταξύ τους – απλώς διαισθάνονταν ο ένας την παρουσία του άλλου. «Άφησες τον Σταρκ να γίνει μάρτυρας του φόνου του αγο- ριού!» Η φωνή της Νεφερέτ ήταν πιο παγερή και από τη χει- μωνιάτικη θάλασσα. Ο Καλόνα γύρισε το κεφάλι να την κοιτάξει, να μη βλέπει μόνο τη μύτη της γόβας στιλέτο που φορούσε εκείνη. Σήκωσε τα μάτια πάνω της, βλεφαρίζοντας για να καθαρίσει η όρασή του. «Λάθος». Βρήκε πάλι τη φωνή του και κατάφερε να ψελλί- σει βραχνά: «Η Ζόι δεν έπρεπε να βρεθεί εκεί». «Τα λάθη είναι απαράδεκτα και δε μου καίγεται καρφί που βρέθηκε αυτή εκεί. Να πω την αλήθεια, η συνέπεια από αυτό που είδε μάλλον μας συμφέρει». «Το ξέρεις ότι η ψυχή της έγινε συντρίμμια;» Ο Καλόνα απεχθανόταν την αφύσικη αδυναμία της φωνής του και την παράξενα ληθαργική κατάσταση του κορμιού του, σχεδόν όσο απεχθανόταν την επίδραση που ασκούσε πάνω του η παγερή ομορφιά της Νεφερέτ. «Φαντάζομαι ότι το κατάλαβαν οι περισσότεροι βρικόλακες στο νησί. Όπως το συνηθίζει πάντα η Ζόι, το πνεύμα της δε