Καμένη

[ 9 ] δια της Τσι Σγκίλι, εκείνος διατηρούσε άσβεστη μέσα του την πίστη ότι, παρ’ όλα όσα γίνονταν, θα χρησιμοποιούσε τις απύθ- μενες αθάνατες δυνάμεις του για να μείνει η Ζόι ασφαλής, για- τί εντέλει αυτή ήταν ό,τι πιο κοντινό στη Νύχτα είχε σ’ ετούτον εδώ τον κόσμο – και αυτός ήταν ο μοναδικός κόσμος που του είχε απομείνει. Πασχίζοντας να συνέλθει από την επίθεση της Ζόι, ο Καλό- να ύψωσε το τεράστιο κορμί του πάνω από τα κύματα που τον είχαν φυλακίσει, συνειδητοποιώντας τότε την αλήθεια. Εξαι- τίας του είχε χαθεί το πνεύμα της Ζόι, εξαιτίας του η Ζόι θα πέθαινε. Με την πρώτη ανάσα αέρα, ο Καλόνα άφησε να βγει από μέσα του μια σπαραχτική κραυγή απόγνωσης που απήχη- σε την τελευταία της λέξη: « Όχι!» . Αλήθεια είχε πιστέψει ότι μετά την πτώση του δεν ένιωθε πια τίποτα; Τι ανόητος! Πόσο λάθος έκανε, πόσο τραγικά λά- θος. Άρχισε να παραδέρνει στη φουσκοθαλασσιά των συναι- σθημάτων του, καθώς πετούσε αδέξια λίγο πάνω από την επιφάνεια του νερού· συναισθήματα που του σμπαράλιαζαν το ήδη λαβωμένο πνεύμα του, που λυσσομανούσαν μέσα του, που τον αποδυνάμωναν, που του μάτωναν την ψυχή. Με μα- τιά θολή και βλέμμα σβηστό, κοίταξε απέναντι από τη λιμνο- θάλασσα, μισοκλείνοντας τα μάτια για να διακρίνει τα φώτα που σηματοδοτούσαν τη στεριά. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί. Έπρεπε λοιπόν να πάει στο παλάτι. Δεν είχε άλλη επιλογή. Επιστρατεύοντας τα τελευταία αποθέματα δύναμης, τα φτερά του ανοιγόκλεισαν στον παγε- ρό αέρα και τον ανύψωσαν πάνω από το τείχος, όπου κουβα- ριάστηκε στην παγωμένη γη. Δεν κατάλαβε πόση ώρα έμεινε σωριασμένος εκεί, στο ψυ-