Καμένη

[ 18 ] στη χούφτα της, ύψωσε την παλάμη της στον ουρανό και έκα- νε την προσφορά της. «Με αίμα αξιώνω αυτή τη δύναμη· με αίμα δένω αυτό τον όρκο». Ολόγυρά της το σκοτάδι αναδεύ- τηκε και κατέβηκε στην παλάμη της, όπου τρεμούλιασε, σπαρτάρησε και ήπιε. Ο Καλόνα ένιωσε τη δύναμη αυτού του σκότους να τον τραβάει, να μιλάει στην ψυχή του με σαγηνευ- τικούς, ισχυρούς ψιθύρους. « Ναι! » Η λέξη βγήκε σαν βογκητό που ξεριζώθηκε, θαρ- ρείς, από τα σωθικά του, καθώς ο Καλόνα παραδόθηκε στο αχόρταγο σκοτάδι. Όταν η Νεφερέτ συνέχισε, η φωνή της ακούστηκε μεγεθυ- μένη, διογκωμένη από τη δύναμη. «Εσύ ο ίδιος επέλεξες να σφραγίσω με αίμα αυτό τον όρκο στο Σκότος, αν όμως αποτύ- χεις και τον σπάσεις...» «Δε θα αποτύχω». Το χαμόγελό της είχε μια ομορφιά απόκοσμη· στα μάτια της ανασάλεψε το αίμα. «Αν εσύ, Καλόνα, έκπτωτε πολεμιστή της Νύχτας, σπάσεις τον όρκο αυτό και αποτύχεις στην απο- στολή που σε όρκισα –να σκοτώσεις τη Ζόι Ρέντμπερντ, αρχά- ρια μεγάλη ιέρεια της Νύχτας–, εγώ θα γίνω κυρία του πνεύματός σου για όσο καιρό θα είσαι αθάνατος». Η απόκριση βγήκε από μόνη της μέσα από τα χείλη του, γέννημα του σαγηνευτικού σκοταδιού, το οποίο ο ίδιος επέλε- γε επί αιώνες αντί για το φως. «Αν αποτύχω, εσύ θα γίνεις κυρία του πνεύματός μου για όσο καιρό θα είμαι αθάνατος». «Αυτό τον όρκο έδωσα». Η Νεφερέτ χάραξε πάλι την παλά- μη της, σχηματίζοντας στη σάρκα της ένα ματωμένο Χ. Η με- ταλλική οσμή του αίματος έφτασε στα ρουθούνια του Καλόνα, όπως υψώνεται ο καπνός από τη φωτιά, ενώ η Νεφερέτ ύψωσε