Καλό σημάδι

ΚΑΛΟ ΣΗΜΑΔΙ 17 είναι όλα τέλεια. Κι έτσι οφείλει να τα παρουσιάσει. Φράσεις κλισέ αρχίζουν να κατακλύζουν το μυαλό της, «το αρμονικό πάντρεμα ξύλου και πέτρας», «η μυρωδιά της παράδοσης», «το βάρος της ιστορίας», «το σφιχταγκάλιασμα της θάλασ- σας». Μάταια ψάχνει το κινητό της στην κωλότσεπη για να τις σημειώσει. Θα το ξέχασε στο δωμάτιο. Κάνει να γυρίσει, όταν με το βλέμμα της πιάνει στο βάθος δυο φιγούρες να κατευθύνονται προς το μέρος της. Έχουν τον αέρα των αν- θρώπων που κινούνται σε ένα απόλυτα οικείο περιβάλλον, οπότε εύλογα υποθέτει πως πρόκειται για τους ιδιοκτήτες. Ασυναίσθητα κλείνει το δεξί της μάτι για να τους διακρίνει καλύτερα, γρήγορα το ξανανοίγει, από φόβο μήπως κάποιος το προσέξει. Ρίχνει στα γρήγορα μερικές κλεφτές ματιές ολό- γυρα, αλλά ευτυχώς στην αίθουσα πρωινού βρίσκονται μόνο τρία άτομα του προσωπικού, απασχολημένα με τη δουλειά τους, ένα νεαρό ζευγάρι που συνομιλεί με εύθυμη διάθεση και στο τραπεζάκι δίπλα στον παλιό ξύλινο μπουφέ ένας μεσήλι- κας – για τόσο τον έκοψε, δεν μπόρεσε να δει και πολλά άλλωστε, ο άντρας είχε βυθιστεί για τα καλά στην εφημερίδα του. Στα λίγα δευτερόλεπτα πάντως που κράτησε το επιτηδευ- μένα αργό γύρισμα της σελίδας, πρόλαβε να σκανάρει το σκούρο χειμωνιάτικο κοστούμι, το ανοιχτόχρωμο, μάλλον λευ- κό, πουκάμισο και τη σφιχτοδεμένη γραβάτα, στην ίδια πάνω κάτω απόχρωση με το κοστούμι, ίσως και δυο τόνους πιο φωτεινή. Την παραξένεψε η τόση επισημότητα στο μικρό και διόλου κοσμικό χωριό του Κόχυλα, και μάλιστα πρωινιάτικα, όμως δεν είχε χρόνο να χαραμίσει σε δεύτερες σκέψεις.