Καλό σημάδι

14 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΥΡΙΜΗ στήνεται από χέρι αόρατο ένας ιμπρεσιονιστικός πίνακας, να σαλεύει ολοζώντανος μέσα από το ξύλινο κάδρο του παρα- θύρου και το γεμάτο με στίγματα της αλμύρας τζάμι. Απλώ- νει το χέρι να ακουμπήσει τη λεία επιφάνεια του παγωμένου γυαλιού, να ψηλαφίσει τις σταγόνες, να χαϊδέψει αυτή την ανείπωτη άγρια ομορφιά που της χαρίστηκε τόσο γενναιό- δωρα και τόσο αναπάντεχα. Διστάζει όμως από τον φόβο μην την πληγώσει, μην της φερθεί ιερόσυλα, και το μαζεύει. Το προηγούμενο βράδυ έφτασε με το αυτοκίνητο σχεδόν μεσάνυχτα. Φεγγάρι δεν υπήρχε, και τα ελάχιστα φώτα του Κόχυλα 1 δεν της επέτρεπαν να διακρίνει και πολλά. Ήταν κι η κούραση του ταξιδιού – σχεδόν πέντε ώρες οδήγηση χωρίς στάση, συχνά με ψιλόβροχο, τα λάστιχα παλιά, έπρεπε να προσέχει. Ήταν και το θέμα με το δεξί μάτι – όλο προσπαθεί να το ξεχάσει, κι αυτό όλο εκεί, να χειροτερεύει και να της το θυμίζει. Ευτυχώς οι σαφείς οδηγίες που είχε λάβει από τους ιδιοκτήτες τη βοήθησαν να βρει γρήγορα το Αρχοντικό, γιατί διαφορετικά θα είχε πρόβλημα, αφού στους λιγοστούς δρόμους του χωριού δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η κοπέλα στη ρεσεψιόν την υποδέχτηκε με εκείνο το χα- μόγελο-μάσκα που συνηθίζουν σε αυτά τα πόστα και την οδή- γησε κατευθείαν στο δωμάτιο. Ανέβηκαν τη βαριά, ξύλινη σκά- λα, μπροστά η κοπέλα, πίσω αυτή με το σακβουαγιάζ – δεν της άρεσε να ’χει βαστάζους να της κουβαλάνε τα πράγματα. Η ρεσεψιονίστ, αφού ξεκλείδωσε το δωμάτιο, της παρέδωσε το κλειδί και με μια προσποιητή, καθ’ όλα διεκπεραιωτική ευγένεια της ανακοίνωσε ότι ο κύριος και η κυρία Κουράκου