Καλό μου παιδί (Pocket)

[ 18 ] Συγκεντρώσου, Άννα. Ηαδελφή Ρουτ πηγαίνει στην ντουλάπα και αρχίζει να ξεκλειδώ­ νει και να ξανακλειδώνει τα ντουλαπάκια το ένα μετά το άλλο. Κάθε τόσο βγάζει ένα παρατεταμένο «χμμμ» και στο ενδιάμεσο ακούγο­ νται μόνο οι μεταλλικές πόρτες που ανοιγοκλείνουν. Κάποια στιγμή γυρίζει το κεφάλι και ξαναλέει: «Έλα, κορίτσι μου, κάθισε, μη στέκε­ σαι όρθια». Στην αρχή σκέφτομαι να διαλέξω την καρέκλα που είναι έτσι κι αλλιώς τοποθετημένη στραβά. Αλλά αυτό δεν θα ήταν δίκαιο. Ο καθένας πρέπει να τακτοποιεί τα δικά του πράγματα. Να αναλαμβά­ νει τις ευθύνες του. Είσαι μεγάλο κορίτσι, Άννα. Γνέφω στο κενό και αρχίζω να λέω από μέσα μου το «α μπε μπα μπλομ». Καταλήγω σε μια καρέκλα, από την οποίαφαίνεται καθαρά η πόρτα και την οποία φυσικά θα ξαναβάλω στη θέση της, όπως οφείλω, όταν η αδελφή Ρουτ μου πει να σηκωθώ. «Λοιπόν» μου λέει χαμογελώντας, καθώς γυρίζει προς το μέρος μου κρατώντας ένα ζευγάρι ροζ λαστιχένια σαμπό. «Είναι λίγο με­ γάλα, αλλά είναι καλύτερα απ’ το τίποτα». Αφήνει τα παπούτσια μπροστά στα πόδια μου και περιμένει να τα φορέσω. «Άκου,Άννα» λέει μετά, βγάζοντας συγχρόνως τη ζακέτα της. «Η μαμά σου δεν είχε τσάντα μαζί της όταν συνέβη το ατύχημα. Πράγ­ μα που σημαίνει ότι δεν βρήκαμε πάνω της ούτε ταυτότητα ούτε κανένα άλλο έγγραφο». Μου πιάνει το χέρι, το κρατάει τεντωμένο και μου φοράει λίγο λίγο το μανίκι της ζακέτας. «Συνεπώς, δεν ξέρουμε ούτε το όνομα ούτε τη διεύθυνσή της. Και, δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε τα στοιχεία κάποιου συγγενικού προσώπου, για να το ενημερώσουμε».