Καλό μου παιδί

R O M Y H A U S M A N N 28 Γιόναταν. Αλλά μετά μου εμφάνισε τη Δεσποινίδα Τίνκι. Που από τότε είναι δική μου, ολοδική μου. Αλλά μια έκπληξη μπορεί να είναι και κάτι κακό. Όπως όταν η μαμά φεύγει τρέχοντας από το σπίτι μες στη νύχτα, πολύ κακή έκπληξη αυτή. Καλύτερα να σκεφτώ αμέσως κάτι όμορφο. Τη Δεσποινίδα Τίνκι με τα γλυκά της ποδαράκια και την απαλή κανελί τιγρέ γούνα, που με ζεσταίνει τόσο ωραία όταν καθόμα- στε μπροστά στην ξυλόσομπα και την κρατώ στην αγκαλιά μου, χώνοντας τα χέρια μου στο τρίχωμά της και την παγωμένη μύτη μου στον ζεστό της σβέρκο. «Άννα;» Όχι, δεν θέλω να της μιλήσω. Θέλω να σκεφτώ τη Δεσποινίδα Τίνκι. «Έχεις προβλήματα στο σπίτι, Άννα;» Η μαμά δεν την πολυσυμπαθεί τη Δεσποινίδα Τίνκι. Μια φορά, μάλιστα, την κλότσησε. «Μήπως έχεις προβλήματα με τη μαμά σου;» Και είναι εντελώς αδέξια, ό,τι κι αν λέει ο μπαμπάς. Χωρίς τη βοήθειά του δεν είναι ικανή ούτε τη σόμπα να ανάψει. «Άννα;» Μια φορά μείναμε πάνω από μια βδομάδα χωρίς θέρμανση και ξεπαγιάσαμε από το κρύο · το σπίτι είχε παγώσει τόσο πο- λύ, που νιώθαμε διαρκώς νυσταγμένοι. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι μαμά μου. Κι όταν τη σκέφτομαι, ξέρω ότι την αγαπάω. Η αγάπη μοιάζει πολύ με την ευτυχία. Είναι μια αί- σθηση ζεστασιάς, που σε κάνει να γελάς, έτσι, χωρίς να σου έχουν πει κάποιο αστείο. Όπως γελάει η αδελφή Ρουτ όταν μιλάει για τη Νίνα. Τη γλυκατζού. «Παιδί μου, μίλα μου, σε παρακαλώ!» «Δεν θέλω να έρθει η αστυνομία και να πάρει τη μαμά μου!» Αυτή ήταν η λιονταρίσια φωνή μου.