Καλό μου παιδί

Κ Α Λ Ο Μ Ο Υ Π Α Ι Δ Ι 27 Η αδελφή Ρουτ γνέφει καταφατικά. «Είναι ένα αδίκημα, το οποίο θα πρέπει να διερευνηθεί από την αστυνομία». «Δηλαδή θα βρει τον μπελά του ο κύριος που ήταν εκεί;» Η αδελφή Ρουτ σμίγει τα βλέφαρα. «Άρα, ήταν άντρας ο οδηγός του αυτοκινήτου. Γιατί το ρωτάς αυτό, Άννα;» «Επειδή ήταν πολύ καλός κύριος. Φρόντισε για τα πάντα και ειδοποίησε το Πρώτων Βοηθειών. Είπε πως όλα θα πάνε καλά. Και μου έδωσε μια ζακέτα, για να μην ξεπαγιάσω όσο θα πε- ριμέναμε το ασθενοφόρο. Και δεν έφυγε, παρά μόνο λίγα λεπτά προτού φτάσει το ασθενοφόρο. Νομίζω πως ήταν κι εκείνος εξίσου τρομαγμένος με τη μαμά κι εμένα». Αποφεύγω το βλέμμα της αδελφής Ρουτ. «Και ούτως ή άλλως δεν έφταιγε εκείνος για το ατύχημα» λέω με την ποντικίσια φωνή μου. Είναι η φωνή που επινόησε ο μπαμπάς για τις άσχημες μέρες της μαμάς, επειδή πίστευε ότι θα την ταράζαμε αν μιλούσαμε πολύ δυνατά. «Η μαμά χρειά- ζεται λίγη ησυχία» μας έλεγε όποτε ερχόταν μια τέτοια μέρα. «Δεν είναι και τόσο καλά σήμερα». «Τι εννοείς, Άννα;» Μάλλον την ξέρει και η αδελφή Ρουτ την ποντικίσια φωνή, γιατί μόλις τη χρησιμοποίησε κι εκείνη. «Και τότε ποιος έφταιγε;» Πρέπει να σκεφτώ πώς ακριβώς θα το πω. Συγκεντρώσου, Άννα. Είσαι μεγάλο κορίτσι πια. «Πολύ συχνά, η μαμά κάνει ανοησίες από απροσεξία». Η αδελφή Ρουτ φαίνεται έκπληκτη. Έκπληξη είναι αυτό που νιώθεις όταν ακούς ή βιώνεις κάτι αναπάντεχο. Μπορεί να είναι κάτι όμορφο, όπως όταν σου κάνουν ένα δώρο παρότι δεν είναι η μέρα των γενεθλίων σου. Η γάτα μου, η Δεσποινίς Τίνκι, ήταν μια τέτοια έκπληξη. Όταν ήρθε ο μπαμπάς στο σπίτι και είπε ότι μου είχε φέρει κάτι, εγώ νόμιζα πως εννοούσε κάποιο και- νούργιο βιβλίο ή επιτραπέζιο παιχνίδι, για να παίζουμε με τον