Καλό μου παιδί

Κ Α Λ Ο Μ Ο Υ Π Α Ι Δ Ι 25 που μοιάζουν με φράουλες και λεμονάκια. Ο καλοκαιρινός άνεμος στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου. Ο φλοίσβος της θάλασσας. Ψιλή, λευκή άμμος, κολλημένη στα δάχτυλα των ποδιών… «Σ’ αγαπάω» λέει αγκομαχώντας και ξεκολλάει το ιδρω- μένο σώμα του από το δικό μου. «Κι εγώ σ’ αγαπάω» λέω σιγανά και κουλουριάζομαι σαν ζαρκάδι που ψυχορραγεί. «…πολλαπλά κατάγματα πλευρών αριστερά, με συμμετοχή της 2ης έως 4ης πλευράς. Υποπεριοστικά αιματώματα…» Άννα «Εννοείς ότι δεν θέλεις να μου φανερώσεις πού μένετε». Η αδελφή Ρουτ χαμογελάει, μα όχι αληθινά, γιατί σηκώνει μόνο τη μία πλευρά των χειλιών της, τη δεξιά. «Τα λάτρευε και η κόρη μου αυτά τα παιχνιδάκια όταν ήταν μικρή». «Η Νίνα» λέω εγώ, για να της δώσω να καταλάβει ότι την άκουγα προσεκτικά. Πάντα πρέπει να ακούμε προσεκτικά τους άλλους. «Η γλυκατζού». «Ακριβώς, η γλυκατζού» αποκρίνεται μ’ ένα νεύμα, σπρώχνει το φλιτζάνι της στην άκρη και σκύβει πάνω από το τραπέζι. «Και ομολογώ πως έχουν πλάκα αυτά τα παιχνιδάκια. Ξέρεις, όμως, Άννα, καμιά φορά απλώς δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κάτι τέτοιο, δυστυχώς. Διότι μερικές φορές τα πράγματα είναι σοβαρά. Όταν κάποιος έχει ένα ατύχημα και έρχεται στο