Καλό μου παιδί

R O M Y H A U S M A N N 24 Φέρνω τρομαγμένη το χέρι στο στόμα μου. Δεν κάνει να λέω συνέχεια πως η μαμά είναι αδέξια. «Άννα;» Πρέπει πάντα να σεβόμαστε τους γονείς μας. «Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε επειγόντως με τον μπαμπά σου» λέει η αδελφή Ρουτ. «Προσπάθησε, σε παρακαλώ, να θυ- μηθείς τον αριθμό του τηλεφώνου σας στο σπίτι». «Δεν έχουμε τηλέφωνο». «Μήπως θυμάσαι τουλάχιστον τη διεύθυνσή σας; Το όνομα του δρόμου όπου μένετε; Τότε θα μπορούσαμε να στείλουμε κάποιον να φέρει τον μπαμπά σου». Κουνάω το κεφάλι μου, πολύ αργά. Η αδελφή Ρουτ δεν εν- νοεί να το καταλάβει. «Μα δεν πρέπει να μας βρουν» ψιθυρίζω. Λένα Η μυρωδιά του αέρα μετά τη βροχή. Το πρώτο και το τελευ- ταίο κομμάτι σοκολάτα, που είναι πάντα τα πιο νόστιμα. Το άρωμα της φρέζιας. Το άλμπουμ «Low» του David Bowie. Ένα χοτ-ντογκ έπειτα από ξενύχτι. Το ίδιο το ξενύχτι. Ο βόμβος μιας πελώριας αγριομέλισσας. Ο ήλιος, ό,τι κι αν κάνει, είτε ανατέλλει είτε δύει είτε απλώς λάμπει. Ένας γαλάζιος ουρα- νός. Ένας γκρίζος ουρανός. Ένας μαύρος ουρανός. Οποιοσ- δήποτε ουρανός. Το αλάφιασμα της μητέρας μου όταν της έρχονται ξαφνικά επισκέψεις και δεν έχει προλάβει να συγυ- ρίσει. Η παλιά κούνια στον κήπο των παππούδων μου, που τρίζει καθώς λικνίζεται, σαν να τραγουδάει μια φάλτσα μελω- δία. Εκείνα τα κακόγουστα βαρίδια για το τραπεζομάντιλο,