Καλό μου παιδί

R O M Y H A U S M A N N 22 Τσακ δεξιά, ευθεία, τσακ αριστερά, ευθεία, άλλο ένα τσακ αριστερά, σαν αστραπή. «Πες μου, Άννα, έχεις ξαναπάει σε νοσοκομείο; Μήπως έχει ξαναπάει η μαμά σου σε νοσοκομείο, ενδεχομένως κι εδώ, στο δικό μας; Τότε θα μπορούσαμε να ψάξουμε το τηλέφωνό σας στον πανέξυπνο υπολογιστή μας». Γνέφω αρνητικά. «Οι ανοιχτές πληγές μπορεί εν ανάγκη να απολυμανθούν και με ούρα, τα οποία έχουν αντισηπτική, αιμοπηκτική και αναλγη- τική δράση. Τέλος». Η αδελφή Ρουτ παίρνει τα χέρια μου στα δικά της. «Μάλιστα. Λοιπόν, Άννα, ξέρεις τι θα κάνουμε; Θα μας φτιάξω ένα τσαγά- κι και μετά θα κουβεντιάσουμε λίγο οι δυο μας. Τι λες;» «Για τι πράγμα θα κουβεντιάσουμε;» Άννα Πρέπει να της μιλήσω για τη μαμά μου, αυτό το έχω καταλάβει, αλλά στην αρχή δεν μου έρχεται κάτι να πω. Το μόνο που μπο- ρώ να σκεφτώ είναι ο τρομερός κρότος που ακούστηκε όταν το αυτοκίνητο χτύπησε τη μαμά, και μετά, την επόμενη στιγμή, τα φώτα του να τη φωτίζουν έτσι όπως ήταν πεσμένη στο παγω- μένο, σκληρό οδόστρωμα, με τα χέρια και τα πόδια της σε τε- λείως αφύσικη στάση. Το δέρμα της ήταν κατάλευκο και το αίμα που κυλούσε στο πρόσωπό της από τα αμέτρητα μικρά κοψίματα ήταν κατακόκκινο. Κρεμεζί. Οι προβολείς του αυτο- κινήτου έσπασαν κατά τη σύγκρουση και τα γυαλάκια χώθηκαν στο πρόσωπο της μαμάς. Εγώ κάθισα στην άκρη του δρόμου με τα μάτια κλειστά, ξεκλέβοντας μόνο καμιά ματιά πού και πού,