Καλό μου παιδί

Κ Α Λ Ο Μ Ο Υ Π Α Ι Δ Ι 21 παράδειγμα, πώς μας λένε ή πότε είναι η ώρα να πάμε στην τουαλέτα. Και τότε τη συνοδεύουμε στο μπάνιο, για να μην πέσει από το κάθισμα της λεκάνης ή κάνει καμιά άλλη ανοησία. Στο μεταξύ, η αδελφή Ρουτ μού φοράει το δεύτερο μανίκι. Νιώθω να απλώνεται στην πλάτη μου η ευχάριστη ζεστασιά που έχει κρατήσει η ζακέτα από το σώμα της. «Μάλιστα» μου λέει. «Λένα. Υπέροχα. Μια Λένα χωρίς επώ- νυμο. Αυτό ακριβώς σημείωσε και ο διασώστης». Αναστενάζει, η ανάσα της μυρίζει οδοντόκρεμα. Τραβάει την καρέκλα μου και τη στρίβει, ώστε να μπορέσει να καθίσει ανακούρκουδα μπροστά μου χωρίς να κοπανήσει το κεφάλι της στο τραπέζι. Οι άκρες του τραπεζιού μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνες. Η μαμά έχει χτυπήσει πολλές φορές το κεφάλι της στην άκρη του τραπεζιού, κατά τη διάρκεια των κρίσεων που την πιάνουν κά- θε τόσο. Η αδελφή Ρουτ αρχίζει να μου κουμπώνει τη ζακέτα. Με τον δείκτη μου ζωγραφίζω στο μπούτι μου το οδοντωτό σχήμα της χωρίστρας της. Ένα τσακ δεξιά, μετά ευθεία, ένα τσακ αριστε- ρά, μετά ευθεία, κι άλλο ένα τσακ αριστερά, σαν αστραπή. Λες και ένιωσε το βλέμμα μου στο δέρμα του κεφαλιού της, η αδελ- φή Ρουτ σηκώνει ξαφνικά τα μάτια και με κοιτάζει. «Υπάρχει κάποιος στον οποίο μπορούμε να τηλεφωνήσουμε, Άννα; Ο μπαμπάς σου ίσως; Ξέρεις απέξω το τηλέφωνό σας;» Γνέφω αρνητικά. «Έχεις μπαμπά, έτσι δεν είναι;» Γνέφω καταφατικά. «Και μένει μαζί σας; Μ’ εσένα και τη μαμά σου;» Γνέφω πάλι καταφατικά. «Μήπως να του τηλεφωνούσαμε; Πρέπει να μάθει ότι η μα- μά σου είχε ένα ατύχημα και ότι βρίσκεστε εδώ, στο νοσοκομείο. Σίγουρα θα ανησυχήσει αν δεν επιστρέψετε στο σπίτι».